karanlık kuytu köşelerde yolumu aradım hep, duvar kenarlarının kıytı köşelerine saklanarak yürüdüm , kaçtım herkesden duygulardan ve insanlardan, karanlıklarda göremez oldum önümü aydınlıklarda kördüm ben,,

bir bilinmezin peşinden giderken kaybettim ocuk ruhumu
sözlerimi kelimelerimi sattım bir solukta artık anlamları kalmadı

bir geriye dönüşün içinde bin hayat yıktım

kendimi bulmaya çalıştıkca öldürdüm binlerce beni
elimde ise olmayan bir ben kaldı

gözlerimi her açıp kapayışımda göremedim hiçbirşey çünkü aydınlıktada karanlıktada kördüm ben

gözlerim 1 kere gördü ıuzakları oda çok uzaktı sevgiydi ismi ama uzaktı

baktığımda hala görsemde artık 20 bn ferdsah uzakta ve derinde yani kayboldu

iimde tükettiklerim ve gözyaşlarım içimdeki çıkan ortaya tek gerçek duygu kaoslarım ve acılarım
dışa vurumum ise gözyaşlarım

boğuldum artık
boğuldum
boğuldum
sevgimi hakedecek biri arıyorum değer vereceğim seveceğim ve beni sevecek oyunlar olmadan nyaşanacak bi aşk arıyorum temiz saf tertemiz
ütopya çünkü istediklerim

karanlıkta yolumu aydınlatabilirmiyim görmeyen gzölerle

asıl maskenin içinde hapsolan sendin

gökyüzü bulutlarla kaplı , arkasına ruhum gizlenmiş

gözlerinin göremediği yerdeyim.....

karanlığın ötesinde bir ışık var herkesin gördüğü, arkasında beni gizliyor karanlıklarda....

ölümün göz yaşını gördün mü... o da ağlıyor



yıldızlarım küstüler hayata gökyüzüm karanlık ışıksız umutlarım


yıldızlarım söndüler aydınlatmıyorlar umutlarımı....

neşeli görünmemi istediler, bunca acı varken nasıl yapmacık olabilirim




yüzüme bakanlar gözlerimin içinede baksınlar, yorum sizin...



bütün düşünürler birşeyler söylemişler herşey için bi sözleri var bana diyecek birşey bırakmamışlar kalkın kocamışlar kalkın benim içinde iki çift laf edin....

güzel yazılar :1:

teşekkürler sinem :)