güle güle sultanım
 

Cümle âlem biliyor; sen gidiyorsun diye değil, senin ikram ettiklerin için, senin ihsan ettiklerin için bu çocuklara benzer sevincimiz...

Sen ki; sayılı günler boyunca misafirimiz oldun... Biz de yatışımızı sana, yiyişimizi sana ve davranışlarımızı sana uydurmaya çalıştık; erken kalktık, geç yedik, bazen de uyku mahmuru dolaştık; umduk ki hizmet edenlerinin adını bileceğini, son günlerde bile olsa onları ismiyle çağıracağını ümit ettik!

Bu ümidin içindeki korkudan üşüyüp titredik hep veya aynı korkunun içinde parlayan ümitle ısındık... Ümit ve korkuyla yaşamaktı işimiz bu hayatı; bir serçe kuşu gibi, incecik bir dalda!
Ve ince bir sızı gibiydi içimizde özlemlerimiz...

İnsan neyini özler ki âlemindeki hayallerin veya hangi buluta biner ki kendini götürsün diye güzelliklere yahut kardan yapılmış hangi heykele âşık olur da vuslata erer?..
Nedir; senin gösterdiklerinden daha gerçek olan?.. Hangi hediye daha kıymetlidir senin verdiklerinden?..

Sen ki coğrafyaları aşıp gelmiş padişah; sen ki dört mevsime hükümdar; sen ki on bir ayın sultanı; oturduğun yere dökülenler bile yeter zengin olmamıza... Fakat biz; senin, sadece isimlerimizi bilmene bile razıyız...
“Kim böldü uykusunu senin için? Kim yemeği senin istediğin saatte hazırladı? Kim senin hatırına yoksullara verdi, çocukları sevindirdi ve hâl hatır sordu çok kimseye, hayırda yarıştı?
Ve kim, sadece içinden bile olsa, sevindi seni görünce?..”
İşte bu sorular sorulduğunda, parmağını bizlere doğru çevirir misin; şu ve şu ve şu ve şu der misin ve hatta isimlerimizi söyler misin?

Güle güle sultanımız... Biliyorsun ki bizler senin hizmetçileriniz... Ve biliyorsun ki; sen gidiyorsun diye değil, senin ikram ettiklerin için, senin ihsan ettiklerin için, çocuklar gibi sevincimiz.
Gene gel. Ve umarım tekrar görüşürüz...