Mutlulugun gözü kordur,
Yalnizlik sagir.
Ondandir biri tökezleyerek yürür,
Oburu uykusunda bile bagirir.

Mutluluk yalniz kendisini görür;
Unutur bu yüzden ilkin kendisini.
Yalnizlik kendi tutuklugunda özgür,
Boyuna bekler donsun diye sesini.

Mutluluk alisir kendisine, ölümden beter;
Borçsuzluguyla ovunur, ama kedisi dogurmaz.
Yalnizligin gidecek bir yeri yoktur;
Boyuna kapisina döner, açan olmaz.

Mutlulugun mezarlari, yalnizligin heykeli var...
Her ikisinin de saksilarinda çiçek.
Biri hep baska bir renkle solar,
Öbürüyse ha açti, ha açmayacak.

Özdemir Asaf