hayatı, sözlere sığdıramayan; sözlerle hayat’ı dokumaya cesaret edemeyenlerin öyküsüdür bu. ama yine de kelamın şahitliğine inanan; anlaşılmadığını bilse de her dem sözün kıyısında dolaşmaktan kendini alamayanların öyküsüdür bu...



söz, tutunduğumuz , tutulduğumuz bir sevgili; sevgiliye vardırdığı için yüreğe sevimli..söz ki - yüreğe dokundu diye- onu yazan eli, söyleyen dili, dokuyan yüreği sevimli kılan bize...

söz ki tutkuların evveli,

söz ki, tutsaklığımızın kaderini çizen,

söz ki, hatrına yüreğimizde(kinde)n vazgeçebildiğimiz ..



tut ki söze teslim olduk da seviliverdik, sevdik;

tut ki söze tutulduk; sözle öz’e tutunduk.

tut ki, sözümüz kadarız; anlamlandıramadığımız her hal lisanımızda aslında. ’dilimizin kemiği yok’ değil; söyleten, bizi birilerinin sözüne muhatap kılan “var“ .

tut ki, anlamsızız sözlerimizle herkesin indinde; ama sözlerimiz “bir“ için..o zaman soru(n)lar bitmiştir!



bu, tüm kelam’a “amenna“ diyebilenlerin öyküsü olmalıdır.