Taşra tanımlaması işaret ettiği sosyal ve kültürel sınıflamayla ne kadar köşeli bir gerçeklik taşıyorsa kasaba kavramı da o basit aritmetiği içinde el değmemiş, işlenmemiş bir insan duyarlığı barındırır: Ağaçları bekleyen bir insan soyu, doğaya sonuna kadar bağlı inançlı bir soyluluk.

Doğanın karşılık beklemeden sunduğu dingin atmosfer, zamanın kıvamlı akışı, fertlerin ölçülü hülyaları bir uçtadır, kasvet, durağanlık, kaçıp gitme arzusu en ‘uzak’ diğer uçta huzursuzca kımıldanır durur. Kent oradadır, parıltıları, olanakları, belirsizlikleriyle... Doğa hemen buracıkta, dost, güvenilir, değişmez...

N. B. Ceylan’ın daha yolun başında en uzağa eriştirdiği bir sinema güzelliği, iri taneli bir sinema cesareti olarak Türk Sineması’na göktaşı gibi düşen Kasaba, bu karşıtlıklı dünyayı eşine az rastlanır bir sahicilikte aktarmıştır. Gece ateşin başında coğrafyalar geçilir, savaşlar kazanılıp kaybedilir, Saffet çekip gider...

Mayıs Sıkıntısı ve Uzak’tan sonra Kasaba’nın senaryosunu da çekimden önceki biçimiyle sunuyoruz okurlara. Şiirsel gerçekliğin son başyapıtlarından birinin ilkgençliği olarak okunsun diye...