|
bir çocuğun feryadı...
altı yaşındaydım. sonbahardı aylardan eylül. seneye yine bu zamanlar okula başlayacaktım. öyle heyecanlıydık ki; okula başlamadan çantamı almıştık. defter, kalem hatta boya kalemi bile almıştık. annemle babam kendi aralarında konuşuyorlardı. meğer beni okul formasıyla hayal ediyorlarmış. annem " benim oğlum çok yakışıklı olacak " diyor babamda "aslan oğlum, akıllı oğlum " diyordu. kim bilebilirdi ki beni hiç okul formasıyla göremeyeceklerini. o gün pazardı pikniğe gidecektik, söz vermişti babam. köfteler yaptık, tabi bende yardım ettim babama. top oynadık hatta körebe bile oynadık. öyle eğlendim ki, çok mutluyduk. hiç ayrılmamalıydık biz, annem babam ve ben hepimiz.
saat geç olmuştu eve dönüyorduk, yorgunluktan arabada uyuyakalmışım keşke keşke hiç uyanmasaydım... gözlerimi hastanede açtım, ilk gördüğüm başımı okşayan bir el ve kıpkırmızı gözlerle bana bakan bir polisti. ne olmuştu bana, neden burdaydım. annemle babam nerdeydi, ne olmuştu ki bize. sanki birşeyler saklıyorlardı benden, içim acıyordu. tekerleme yapmıştım dilime; annem nerde babam nerde, annemle babam nerde neden gelmiyorlar, duymuyorlar mı beni, nerdeler... sonradan öğrendim ölmüşlerdi. son kez bir kere daha görememiştim onları; çoktan gömülmüşlerdi bile. meğer 2 gün hiç uyanmadan yatmışım hastanede, o zaman neden şimdi uyandım... allahım neden öldüler neden onlar öldüler ben niye ölmedim daha 6 yaşındayım ben okula bile başlamadım ne yaptım allahım ne yaptım neden bu ceza ben ne olacağım şimdi kim yedirecek yemeğimi kim masallar anlatıp uyutacak sabah ilk kime günaydın diyeceğim akşam 7 de zile kim basacak kime hoşgeldin babacığım diyeceğim allahım lütfen geri gelemezler mi? korkuyorum onlarsız yaşamaktan daha hayatı bile bilmiyorum ben kimbilir başıma daha neler gelecek kim yardım edecek kim destek olacak kimden öğreneceğim annem gibi merhametli olmayı babam gibi futbol oynamayı çok mu üzdüm seni affedilmeyecek bir suç mu işledim ne olur affet beni şimdi hiç mi gelmeyecekler geri bütün oyuncaklarımı al defterimi hatta boya kalemlerimi de al gözlerimi al hiç görmeyeyim bacaklarımı al hiç futbol oynamayayım allahım lütfen onlar geri gelemezler mi bugün okula başladım herkes annesiyle babasıyla gelmiş ben yalnız öyle ağladım ki kimse başımı okşamadı kimse allah zihin açıklığı versin demedi bir tek ben mi üzdüm seni neden seçtin beni allahım ne olur geri gelsinler olmaz mı gelmediler, gelmiyorlar, gelmeyecekler ben de hep ağlayacağım kimsesiz gibi yetim gibi nefret ediyorum annesi babası olan herkesten nefret ediyorum annesi babası yok diye beni gösterenlerden allahım onları istemiyorum artık senden beni al sen söz veriyorum yaramazlık yapmam, hiç üzmem seni alıcan dimi yanına annemin babamın yanına... |
:( hayatta bazı şeylere sahipken onların değerini bilmemiz lazım..
yoksa bigün elimizden uçtuklarında söylemek istediğimiz ama dile getirmediğimiz sözler yüzünden pişmanlık duyacağımız kesin.. |
:79: ben hiç gelemem böyle yazılara :79:
|
tşk.. ama etkilenmemek elde degil beeeeeeeeeeeeeeeeeeeee
|
| Bütün Zaman Ayarları WEZ +3 olarak düzenlenmiştir. Şu Anki Saat: 10:26 . |
Powered by vBulletin® Version 3.7.0
Copyright ©2000 - 2025, Jelsoft Enterprises Ltd.