kısaltayım dedim ama:); yalnızlığı bulmanın uzun sürdüğü gibi anlatmakda uzun sürdü..
Önce yalnızlık...
Asil eksiklik, eksik
Olduğumuzu düşünmekti.
Asil eksiklik, çareyi başkasında aramaktı.
Küçük" diye duşunduk. Her istediğimizi yapamıyoruz.
Kurallar, yasaklar var. Büyüyünce her şey yoluna girecek.
Büyüdükçe bir şey değişmedi. Yine huzursuzduk. İçimizden
bir ses ayni sözcükleri fısıldıyordu: "Bir eksik var."
Okulu bitirince geçecek.
İse girince geçecek. Para kazanınca geçecek. Tatile
gidince geçecek. Okulu bitirdik. Diploma aldık. İse girdik.
Kartvizit aldık. Çalıştık. Para kazandık. Tasındık. Araba
aldık. Çalıştık. Eve yeni eşyalar aldık.
Tatile gittik. Dans ettik. Terfi
Ettik kartviziti değiştirdik.
Geçmedi. "Bir yerde bir eksik var" hissi, hala
Orada duruyordu. Bu sefer de "Sevgilimiz olunca geçecek" dedik.
Yalnızlığımız sona
Erince bu illetten kurtulacağız." Beklemeye başladık.
Biri cıktı karsımıza âşık olduk. Ve anında başka biri olduk.
Daha güçlü, daha güzel, daha akıllı biri.
Sevgilimizin gözlerinde, daha önce bize verilmemiş kadar
büyük sevgi ve hayranlık gördük.
Işığı gördük. "Tünelin ucundaki ışık bu olmalı"
diye duşunduk "kurtulduk."
Sonuçta aşk bitti. Simdi her yer bomboş. Simdi tekrar
yalnızız. Başladığımız
Yere donduk.
Yıllarca uğraştık, eksiğin ne olduğunu bulamadık. Hâlbuki
her şeyi denedik, her yere baktık. Öyle mi? Bakmadığımız
bir yer kaldı. İçimize bakmadık. Eksik parçayı didarda
aradık ama içimizde saklı olabileceğini akil etmedik.
Birilerini sevdik, birileri bizi sevsin diye uğraştık
Ama kendimizi sevmedik.
Şaşıracak bir şey yok, tabi ki sevmedik. Kendimizi sevsek
bu kadar koşturur muyduk?
Canimiz yanmasın diye duvarların ardına saklanır mıydık?
Kendimizi boş sanıp doldurmaya uğraşır mıydık?
Terk edilmekten korkar mıydık?
Asil eksiklik, eksik olduğumuzu düşünmekti. Asil eksiklik,
çareyi başkasında aramaktı. Hayatin matematiği farklı; iki yârimi
toplayınca bir etmiyor. İnsan tek başına mutsuzsa başka
biriyle de mutlu olamıyor.
Herkes beni sevsin" diye uğrasınca kimse gerçekten
sevmiyor, herkes sevgisine şart koyuyor, sinir koyuyor. Oysa
"kendime
duyduğum sevgi bana yeter" diye düşününce, kendimizi
olduğumuz gibi kabullenince yarım tamamlanıyor. Her şey bir
Oluyor.
İşte o zaman perde aralanıyor. Acı diniyor. İşte o zaman
başka 'bir' iyle bir araya gelerek, hesabin kitabin, korkunun
kaygının
hüküm sürdüğü sahte bir sevgi yerine, gerçek bir sevgi
yaratılabiliyor....
|