ebuzer....
Ebuzer,
Yalnızlığımın paleografyası
Nüshalarında yalnızlık mektuplarımın
Selamlaş, çamur kokan ipsiz takkenle
Sessiz dolaş, sükuta mecbur beyin hücrelerimde
Devanı dağıt asalak gönül cevherime
Ki dağıtsın pasını ellerim
Düşünmeye başlasın şu az çalışan beynim
Erken vaktinde sabahın
Mistik havalar essin tel tel seyrek saçlarıma
Loş ışıklarımda miracım sevdamla bütünleşsin
Ki Ebuzer, ben sende kalayım
Vahalarımdaki soluk benzime sarılayım
Ben sende olayım
Bazen yakın, bazen uzak
Kah sende, kah bende kalayım
Öyle yalnız, öyle Ebuzerce
Kıvılcımında duaların
Ataşında senli çöl topraklarının
“Ebuzer, yalnız yaşar, yalnız ölür…”
YuNEmOz
|