Sonra gün geliyor, bir kişi çıkıyor ortaya..
Hem yolun hem evin oluyor;
hem maceran hem huzurun,
kapıdan geçenin ve evde duranın oluyor..
Evin içinde bir soluk, yastıkta bir iz,
kendi kokuna karışmış bir koku,
yanında durunca farkına bile varmadan elini tuttuğun biri oluyor..
Evin içinde, hiç de "şiirsel" olmayan bir anda
odadan odaya geçişini seviyorsun misal..
Onu bilişini seviyorsun, bilinmeyi…
Kokun kokusuna kardeş oluyor ve
gün içinde ne olursa ona anlatmayı geçiriyorsun kafandan
daha olurken,
her ne oluyorsa.....
Sonra, günün sonunda Onunla kalıyorsun...
Gitmiyorsun..