Sen, beni boşver,
Kovulmuşum kendi hayallerimden dahi,
İtilmişim bir kenara,
Kimseler içinde kimsesiz kalmış,
Yalnızlığı dahi becerememişim...
Sevda sokaginda yasaklanmışım,
Her bir sevdamda,
Kovulmuşum yeniden kimsesizliğime,
Gevezelik etmeyi bilmişte,
Anlatamamışım derdimi kimseye...
Mutsuz sona mahkum aşk hikayelerinin,
Baş rolü, jönü olmuşum hep,
Her sevdamda yeniden alevlenmiş küllerim,
Süt kokan çocukluğumu,
İnat dolu gençliğimi yakmış geçirmiş...
Güneşim batmış, yarın yeniden doğmamak üzere,,
Ay, bende en uzun sürgününe çıkmış,
Yıldızlar, bir kaç mutlu güne dair birer anı olmus artık bende,
Kimsesizliğime birde karanlık eklenmiş,
Ve gücüm kalmamış yeniden, sana koşmaya...
Hayata henüz yeni başlanacak günlerde,
Benim son demlerim başlamış,
Sensizliğim, inatla bitmemiş,
Sigaram kalmış tek dost,
En umutsuz anlarımın Hızır acili, Sigaram...
Sürüklenmişim her sağanakta suyla beraber,
Karanlık bir foseptik çukuruna,
Yağmur kurumuş gitmiş, bir ben kalmışım,
Yalnız başıma, kocaman gözlerimle ben...
Ve ben çocukluk rüyalarımdan sonra rastlamamışım mutluluğa...
Sen beni boşver,
Ben yüreğimdeki ışığı söndürmüşüm kendi ellerimle,
Tarifi imkansız acıların peşinden koşmuyum yıllarca,
Sonra karanlık bir sokakta kaybetmişim kendimi,
Mutlu olmak için şarkı söylemek yerine,
Mutlu olduğumda dahi söyleyememişim seni sevdiğimi!
Affedilmemiş günahlarla kaçmışım iyi olmaktan,
Ucuz romanların, çilekeş kahramanlarına benzetmişim kendimi,
Birileri yazdıkça ben oynamışım,
Ama ben hep kötülerle efsane olmuşum,
Kahramanlığım kendi içimde bir deliyi öldürmek olmuş,
Ve ben en son iyiyi senin gözlerinde bırakmışım...
|