Günlerden bir gün ,köylerden birinde, adamın birinin eşeği kuyuya düşmüş.Niye düşer,nasıl düşer sormayın.Eşek bu ,düşmüş işte..belki kör bir kuyuydu,ağzı tahtayla kapatılmıştı belki.üzerine de toprak dökülmüştü.zamanala tahta çürüdü,zayıfladı toprakta biten otları yemek isteyen eşeğin ağırlığını çekemedi ve güm. hayvancık saatlerce acı içinde kıvrandı ,bağırdı .sesini duyan sahibi gelip baktıki vaziyet kötü.zavallı eşeği melul mahzun bakınıyor,üstelik yaralanmış.ne yapsak , ne etsek soruları havada kaldı.sonunda karar verildiki kurtarmak için çalışmaya değmez.tek çare kuyuyu toprakla örtmek.ellerine aldıkları küreklerle etraftan kuyunun içine toprak attılar.zavallı hayvan üzerine atılan toprakları her seferinde silkeleyerek dibe döktü.ayaklarının altına aldığı toprak sayesinde heran birazdaha yükseldi.ve sonunda yukarıya kadar çıkmış oldu köylüler ağızları açık bakakaldılar.HAYAT BAZEN BİZİMDE ÜZERİMİZE ABANIR.NE BAZENİ ÇOĞU ZAMAN.Toz toprakla örtmeye çalışanlar çok olur.Bunlarla baş etmenin tek yolu, yakınıp sızlanmak değil,düşünüp silkinmek ve kurtulmak, aydınlığa adım atmaktır.kör kuyuda olsak bile...sevgilerimle
Alıntı..