[tutsak_07_]

Sensiz kalan bu şehri yakmayı çok istedim
Mavi bir aleve dönüştürdün kalbimi bir anda
Tutuşturmak istedim
Beni böyle umarsız bırakıp gittiğin
Zalim bu şehri yakamadım

Gözlerin dikildi karşıma bir caddenin tam ortasında
İnanılmaz güzel bakıyordu gözlerime hafif ıslak
En özel en bilinmeyen türleri açmıştı papatyaların
Hatıralarınla titriyordu içim
Kuşlar kanatıyordu gönlümü

Gri bulutlar geçiyordu göğümden
Anlamak üzreydim Neronun Romayı neden yaktığını
Karanlık bir koridor açıldı önümde anlayamadım
Yenik düşmüş bir Napolyon kadar mutsuzdum aslında
İntihara kalkışan Hitler kadar çaresiz
Yakmak üzreydim ki bu şehri
Hatıraların içli bir yağmur gibi boşandı üzerime

Kediler geçti birden kavşaklarından şehrin
Acı acı miyavladılar gözlerime baktılar
Kızgındılar kırgındılar
Onlarda tutulmuşlar anladım sana bendeki kadar
Onlarda terk ettiğin bu şehri çaresiz yakmak istiyorlar
Yakamıyorlar

Saçların dikildi karşıma bir sokak köşesinde
Her telinde parmaklarımın izleri parlıyordu
Benzersiz kokunu alıyordu kıvrımlarından rüzgar
Gözleri doluyordu saçlarına bakan kedilerin
Her biri bir kenarda darmadağın
Çömelip kalıyordu yutkunuyordu
Rengi kaçıyordu pencerelerde perdelerin

Nereye yürüdüysen bakışın, duruşun, sesin
Anladım söndürmeliyim tutuşan yüreğimi
Kendimi yakmış olurum yakarsam bu şehri
Çünkü sen her şeyinle bendesin

Sensiz kalan bu şehri yakmayı çok istedim


ßæ