[Mattet]

"Hasret, ümidin azaldığı yerdedir. Dağlar iner düzlüğe, bir hayalin ardından. Kimi zaman şiirde, bir şarkı nakaratında, bazan en gaflet anında sitemin, firakının yaktığı dayanılmaz demlerde, kelimeler istemem yâr. Susarsan da gel.
Gelmen için birçok şey bahanedir. Sözgelimi gamzen:


Senin gamzen, güldükçe gönlüne salınan bir kovadır, âb-ı hayat suyuna daldırılan. Zerk ettiğin gün gülüşünün en vefakârını dermandan düşen damarlarıma, hayata yeni baştan başlayacağım. Son adımımı atmadan gel. Yaşlanmadan, ak düşmeden saçıma.


Çokluklar çoktan bitti, azlarla gel. Yağmurun çisilinde, rüzgarın melteminde. Ay tutulmasıyla. Dalıp gittiğin okyanuslardan çıkıp, bir albatrosun beyaz kanatlarına tutunarak gel.


Sebepler bul gelişine. “Özledim” de, “uğradım” de, “aslında gelmiyordum, yolum düştü” de de gel.


Ya da sebepsiz gel, hikmetsiz. Neden geldiğini değil, nasıl geldiğini söyle sadece. Yoruldun mu, acıktın mı, üşüdün mü… Sormam başka kelime.
İnceden inceye nakşedince her sabah gözlerime, umudun çiçek açan kutlu vuslat gününü, görmez oldum sen gayrısını. Ateşten çaputlara dilekler eklemekse gelişin, yakarak gel dilek ağaçlarını.


Ben, sanma ki bıktım bu intizardan. Sabırla beklerim. Ama sen yine de nasıl geleceksen gel işte. Düşünceler çokdan bitti, dost. Düşünmeden gel"