Keşke demekten hep nefret ettim ben! Bu hayat denen
boşlukta her keşke dediğimde bir parçam daha koptu sanki... Bazen düşünüyorum da acaba kaç yanlışım kaç doğrumu götürüyor? Yoksa yitik doğrularla mı yaşıyorum? Yitik hayaller peşinde miyim? Kendi yalanlarında kaybolan insanların,timsah gözyaşları parçalıyor içimi! Onların göz yaşlarında boğuluyorum. Bir mum gibi eriyorum, acılarımın karşısında... Ölmeden mezara gömülüyorum sanki,yüzümdeki o sahte maskenin kirlerden arınmasını bekleyen bir zavallı gibiyim!
,