[Mâverâ]

bir mavi düştü seni sevmek
toprak kokusuydu yağmurdan sonra kokladığım
demli bir çaydı yorgunluğun üzerine içtiğim
akşamları şehrin ışıklarını izlemekti yükseklerden
radyonun sesini sonuna kadar açmaktı sezen çalarken
üşümüşken gecenin serinliğinde, sıcacık sarılmaktı battaniyeme
gördüğüm her şeyi yaşadığım her anı karelemekti,
elime geçen her kâğıt parçasına anlamsız mısralar karalamaktı

seni sevmek cumartesiydi
seni sevmek sıcak çikolataydı
seni sevmek gitar sesiydi
seni sevmek denizdi
maviydi…

daha ne var ki kalan
sevdiğim her şey sendin işte
sen gittin
artık ne görüyorum ne duyuyorum
ne de başka bir şey
gelmeyeceğini bile bile zehrediyorum hayatımı
hayatım zindandan farksız…

farksız sanıyordum,
yanılmışım
görüş yok bana
çünkü sen yoksun...

Mâverâ
OnYediEkim
İkiBinSekiz