Diyelim basiniza istemediginiz bir olay geldi..Yikik, perisansiniz.. Kimse ile görüsmek istemiyorsunuz. Çogunluk size küsmüs gibi. Yalnizsiniz.
“Herkes benden uzak, herkes bana kirgin” düsüncesi içinde çöküntü yasiyorsunuz. Yalnizliginizin karanlik magarasina su ayet bir günes gibi doguyor:
“Rabbin sana ne darildi, ne de seni birakti” (Duha-3)
Kim kirilirsa kirilsin, kim darilirsa darilsin, kim terk ederse etsin. Rabbim terk etmiyor, kirilmiyor ya.. ne gam! .. Bu ne büyük ferahlik degil mi?..