mermiden gülüşün vardı senin..
mezarları sevdirirdin hep bana
mermiden gülüşün vardı senin.
seccade koltuğumda öksüz,
dualar korkatı yüreğimde.
yönünü bilemeyen,
sarhoş anılarla yaşarken,
düşlerimde hep,
mermiden gülüşün vardı....
tanrı çizmiş bıçağıyla,
kaderimi alnıma.
kaçak bir mahkum sayarak beni.
kalabalıktan biri olsamda,
korkak parmaklar gösterir beni.
geceler, boğazıma geçirmiş pençesini
geceler, karanlık gözlerle mermi
kusmakta madeni hıçkırıklar
kaçırırken uykumu,
tanırım seni ey ölüm
saklanma...
mermiden gülüşün vardı senin....
gücünü
öfkemden alırken, hayat
sahnesinin yalan dostları,
yalnızlığım, hayatımın tek sırdaşı,
senide kaçırır, bu gürültüler...
volta atarken paranın yoldaşları,
kanaryalarsa hapiste.
seslerine takılmış kirli bir çığlık,
yakıyor mazimin mutluluğunu
gel artık usandım,
saklanma ey ölüm
mermiden gülüşün vardı senin...
murathan mungan..
|