Bakma öyle sessiz umutsuz durduğuma
Sevdamın adı umut aslında
Ben sadece düşünmekten çok yorgunum
Ayrılığa ve sessizliğine sebep neden vermeyişini
Sevdamın hatırına bile elveda demeden gidişini
Düşünmekten biçareyim...
Aylar oldu ben hep aynı sahneyi seyrediyorum.
Yaşamadığım yaşamadığımız
O ayrılık sahnesini
Yaşatmadığın o onurlu ayrılık sahnesini
Nasıl güzel başlamıştık oysa
Sorsalar cesaretin en büyüğü vardı bizde
Ama başaramadık
Başlangıcı gibi onurla sonlandıramadık
Ben ayrılık kelimesini duymaktan çekinen
Sense ayrılığı söylemeye cesaret edemeyen
Sonunu bildiğimiz bir yolu beraber yürüme çabamızdı bu aşk
Oysa elimi tutmustun
Bırakmayacağına o kadar emindim ki
Seninle beraber unuttum sildim o yolun sonunu
Belki aydınlığa çıkar dedim
Belkisi bile yoktu emindim...
Şimdi yanıldık demek ne zor
Ağrına gidiyor insanın
Sen benimleyken de habersiz kaldın sevgimden
Paylaşamadık paylaşmak adına ne varda sonuna kadar.
Çaba sarf etmedik belki de...
Ya sen suçlusun ya ben ne fark eder
İmkânsızlıkların karnından sancıyla doğan o tertemiz, o masum aşk
Bitti işte
Bu kadar ucuzmuş demek
Bu kadar anlamsızmış senin için
Bilirsin ölüm kadar acıdır ayrılık
Ama ben ayrılığında aramadım hiç seni
Keşkeler dolanmadı dilimde
Parfüm kokularında kokunu aşındırmadım hiç
Kalabalık bir caddede sana benziyor diye kimsenin ardından koşmadım
Ağlamak kardeşi olmadı sevdamın
İnanmazsın belki ama ayrılığına hiç ağlamadım.
Oysa her anımda zaten sen vardın
Şimdi soruyorum sana;
Ben böylesine dopdoluyken senle
Söyle sen gittiğini mi sandın?
Sevdam bitmeden ayrılık girmez
Benim gönül kapımdan anlamadın
Yoksa sen gittiğini mi sandın???