kızın adı Eylül'dü
ellerine sarılmış, yalvarır gibi “gitme” diyordu. “Unuttun mu sözlerimizi? Hayallerimizi unuttun mu? Her şeyi olduğu gibi bırakıp nereye gidiyorsun? ”
her şeyi yüzüstü bırakıp gidiyordun
“gelirim bir gün”, demiştin. geldin..ama gideceğin hiç hesapta yoktu..
“yalan” demiştim. “bu Eylül ayrılığıdır, bir daha geri dönmezsin.
ayrılık olmayacak diye birbirimize söz vermiştik...
isyandım oysa ben
'EŞKİYAM' diyordu birileri
korkup gözlerimin ışığından
ne yol kesmiştim
ne de incitmiştim karıncayı
sözcükleri tutuşturuyordum ha bire
yakarak içimin ormanlarını..
ellerine benzeyen esmer bir hüzünle geliyor gece
öylesine vurulmuşum ki sevdana
göremediğim saçlarına
puşt gülüşüne
beni aşka kırdıran aşkına bedeller ödüyorum..
sessiz vede öfkeliyim...
ELİF EYLÜL AYBAŞOĞLU
