[tutsak_07_]

belki bir gün
Bir yıldızdın gökyüzünde çok uzaktaydın ulaşılmazdın belki de duruyordun orada öylece parlıyordun sürekli beni seyrediyordun oradan.
Seni izlemekten vazgeçemiyordum. Hayaller kurmaktan ve seni özlemekten başka bir şey yapamıyordum.
Kıskanıyordum başka insanlarda sana bakar seni sahiplenirse diye. Korkarken bu korkuların ardındaki gerçekler bir öncekinden daha fazla can yakıcıydı. Sen bir yıldızdın ve yapabileceğin şeyler sınırlıydı. Sen bir yıldızsın gökyüzünde parlarsın ve bir gün kayıp düşersin bir yerlere, beni unutup gidersin diye üzülmeye daha büyük korkular ve daha büyük acılar çekmeye başladım. Ağlama nöbetlerim vardı artık hayallerim ilk günlerdeki gibi mutluluk üzerine değildi.
Her şey için bir neden bahane bulabilirdim de kayıp gitmen için hiçbir bahane bulamazdım biliyordum. Seni bir başkasıyla paylaşmak fikri bile kaybetmekten daha iyi geliyordu. En azından orada olur görürüm beni izlediğini ve beni sevdiğini bilirim diye avuturdum kendimi.
Günler geçiyordu ve ben yavaş yavaş tükeniyordum. Tüketiyordum kendimi sana bir şey olursa diye kayıp düşersen beni terk edip gidersen diye.
Gökyüzünde göremedim seni kayıp gittin mi diye düşünmek sana bir şey olur korkusundan daha ağır geldi. İmkânsızdı belki ama olması gereken oydu dedim ve yeniden başlamayı denedim. Kendimce yollar buldum artık aramıyordum seni gökyüzünde.
Umut etmekle yetiniyordum, daha az canımı acıtıyordu, daha az ağlıyordum.
Bir gün gelir misin diye umut ediyordum. Hayallerimi daha az serbest bırakıyordum. Belki diyordum.

Belki bir gün çıkar gelir

ßæ