[hüzün]

Ebül Hasan-ı Harkânî hazretlerinin birkaç talebesi, bir gün bu zâtın huzuruna geldiler ve; - Efendim, izin verirseniz uzun bir sefere çıkmak istiyoruz, dediler.
- Selâmetle gidin gelin, buyurdu.
Gençler bu defa;
- Hocam, yollar emîn değil. Herhangi tehlike ile karşılaşırsak ne yapmamızı tavsiye edersiniz? diye sordular.
Buna cevaben de;
- Beni hatırlayın. Allahü teâlâ sizi sıkıntıdan kurtarır, buyurdu.
- Peki, deyip yola çıktılar.
Az sonra eşkıyâlar kesti yollarını.
Biri hariç, hepsinin mallarını aldılar.
Bunlar o kurtulan talebeye;
- Sen ne yaptın da eşkıyâlar senin malına dokunmadı? diye sorduklarında;
- Hocamızı hatırladım, dedi.
Dönüp, hocalarına geldiler:
- Efendim, biz Allah! dedik, bütün malımızı kaybettik. Bu ise sizi andı, kurtuldu. Hikmeti nedir acabâ?
Büyük velî cevaben;
- Hak teâlâ günahkâr ağızla yapılan duâları kabul etmez. Siz günahkâr ağızla Allah! dediniz, soyuldunuz. Bu arkadaşınız beni anıp yardım isteyince, Rabbime onun için duâ ettim. Günahsız ağızla duâ ettiğim için Allahü teâlâ kabul edip onu bu belâdan kurtardı, buyurdu.