[RoN@hi]

Babama
Nasırlı parmakların tütün kokardı,
güneş yanığıydı tenin…
Ne derin çizgilerini taşırdın hayatın yüzünde
ve az gülerdin…
Sen,
ağladığımda yaşımı sildin,
bana sığınacak kucağı verdin…
Bilirim, üşüdün de ayazında kara kışların,
soğuğu kendine aldın, bana her zaman sıcağı verdin…
Güneşin doğuşu gibi okşadın saçlarımı,
beni gündüzlere uyandırdın karanlıklarımdan…
Kayıp denizlerde gençliğimin, fenerim oldun,
yönümü yitirdiğimde pusulam.
Ve kalbin,
sadece yaşamak için verilmediğini gösterdin.
Havaya, suya, toprağa aşkı öğrettin bana,
kazmaya yakıştırdın elimi, küreği verdin…
Sevmeyi öğrettin hayatı baba
ve sen bana bu duygusal yüreği verdin.
Deniz mavisi gözlerinden öğrendim ümidi,
azmi sende tanıdım…
Kanmadın susuzluğunda bir damla suyunu,
aç kaldın, bir dilim aşını verdin…
Hem gururunu miras bıraktın bana,
hem de adam bakışlarından toplayıp, göz yaşını verdin…
Elimden tuttun her adımımda,
esirgedin, korudun, büyüttün…
Şimdi ben de babayım,
sen bana baba olmanın tadını verdin…
Canını, kanını, alın terini
ve bir de, şerefle taşırım adımı verdin…
Şimdi uzaklardayız seninle…
Ne kokunu alabiliyorum doyamadığım,
ne sesin kulaklarımda, en güzeli melodilerin…
Hayalimde gülümsemelerin var,
ve yorgun adımlarınla yürümektesin aheste.
Dününü verdin bana, bu gününü, yarınlarını,
tüm anını verdin…
Baba yüreğinden damlarken, toplayıp avuç avuç,
yavrum yaşasın diye kanını verdin…
Nasıl anlatmalı seni bilemiyorum?
Nasıl ödemeli baba hakkını?
Sevgilerden bir taç mı örmeli başına,
ellerini öpüp ağlamalı, sarmalı mı seni doyasıya?
Hakkın ödenmez biliyorum,
varını yoğunu, hayatını, her şeyi bize verdin…
Mal, mülk, para, pul, yoktur kıymeti,
hayatta en büyük servet sevgidir derdin…
Sen,
kocaman bir çınar oldun çocuk gözümde,
eğilmedin öfkesinde karayellerin..
Dik durdun hayatta, alnın yükseklerde oldu hep,
ışığı sönmedi hiç fakir bakışlarının.
Cömert oldun, sevecen, ne varsa hayatta güzel onu verdin
Süzüldün kartal bakışlarınla ufuklarımdan baba,
yüreğimin en özel yerine ebediyyen konuverdin…