[apobey_7]

Önce yalnızlık...
Asil eksiklik, eksik
Olduğumuzu düşünmekti.
Asil eksiklik, çareyi başkasında aramaktı.
Hayatin matematiği farklı; iki yarımı toplayınca bir etmiyor.
İnsan tek basına mutsuzsa, başka biriyle de mutlu olamıyor.
Önce yalnızdık.9 ay boyunca karanlık bir yerde dışarı
Çıkmayı bekledik ve
dünyaya ağlayarak geldik. Pişman gibiydik. Ya da mecburen
gelmiş gibi.
Biraz büyüdükten sonra, kendimizi bildiğimiz anda, içimizi
kemiren, kalbimizi kurcalayan o tuhaf duyguyu hissettik:
Bir yerde bir eksik var.
Korktuk. "Bunun sebebi ne?" diye sorduk kendimize.
Cevabi yapıştırdık:
"Demek ki sahip olmadığımız bir şeyler var. O yüzden
eksiklik
hissediyoruz."
Peki, neye sahip olmamız gerekiyor? Çocukken,"yaşımız
Küçük" diye duşunduk. Her istediğimizi yapamıyoruz.
Kurallar, yasaklar var. Büyüyünce her şey yoluna girecek.
Büyüdükçe bir şey değişmedi. Yine huzursuzduk. İçimizden
bir ses ayni sözcükleri fısıldıyordu: "Bir eksik var."
Kafamız karıştı. Nasıl kurtulacağız bu iğrenç duygudan?
Nasıl geçecek bu?
Aklımıza yeni cevaplar geldi: Okulu bitirince geçecek.
İse girince geçecek. Para kazanınca geçecek. Tatile
gidince geçecek. Okulu bitirdik. Diploma aldık. İse girdik.
Kartvizit aldık. Çalıştık. Para kazandık. Tasındık. Araba
aldık. Çalıştık. Eve yeni eşyalar aldık.
Tatile gittik. Dans ettik. Terfi
Ettik kartviziti değiştirdik.
Daha çok çalıştık. Daha çok para kazandık. Çalıştık. Çalıştık.
Geçmedi. "Bir yerde bir eksik var" hissi, hala
Orada duruyordu. Bu sefer de "Sevgilimiz olunca geçecek" dedik.
Yalnızlığımız sona
Erince bu illetten kurtulacağız." Beklemeye başladık. Derken,
Biri cıktı karsımıza âşık olduk. Ve anında başka biri olduk.
Daha güçlü, daha güzel, daha akıllı biri. Hesap cüzdanları,
Kartvizitler, hatta ilaçlar bile böyle hissetmemizi sağlamamıştı.
Sevgilimizin gözlerinde, daha önce bize verilmemiş kadar
büyük sevgi ve hayranlık gördük. Sevgilimizin gözlerinde Tanrı’yı
gördük.
Işığı gördük. "Tünelin ucundaki ışık bu olmalı"
diye duşunduk
"kurtulduk."
Sonra bir gün, daha dun bize deli gibi asık olan insan
çekip gidiverdi. Ya da artik eskisi gibi sevmediğini söyledi. Ya
da başka
birine âşık olduğunu söyledi. Ya da daha kötüsü, başka
birine âşık oldu ama söylemedi. Telefonu açmamasından, elimizi
tutmamasından, sevişmemesine bahane bulmak zorunda kalmamak
için biz uyuduktan sonra yatağa gelmesinden anladık, bir
terslik olduğunu. Belki de sevmekten vazgeçen veya terk
eden sevgilimiz değildi, bizdik. Fark etmez.
Sonuçta aşk bitti. Simdi her yer bomboş. Simdi tekrar
yalnızız. Başladığımız
Yere donduk.
Yıllarca uğraştık, eksiğin ne olduğunu bulamadık. Hâlbuki
her şeyi denedik, her yere baktık. Öyle mi? Bakmadığımız
bir yer kaldı. İçimize bakmadık. Eksik parçayı didarda
aradık ama içimizde saklı olabileceğini akil etmedik.
Birilerini sevdik, birileri bizi sevsin diye uğraştık
Ama kendimizi sevmedik.
Şaşıracak bir şey yok, tabi ki sevmedik. Kendimizi sevsek
bu kadar koşturur muyduk?
Canimiz yanmasın diye duvarların ardına saklanır mıydık?
Kendimizi boş sanıp doldurmaya uğraşır mıydık?
Terk edilmekten korkar mıydık?
Asil eksiklik, eksik olduğumuzu düşünmekti. Asil eksiklik,
çareyi başkasında aramaktı. Hayatin matematiği farklı; iki yârimi
toplayınca bir etmiyor. İnsan tek başına mutsuzsa başka
biriyle de mutlu
olamıyor.
Herkes beni sevsin" diye uğrasınca kimse gerçekten
sevmiyor, herkes sevgisine şart koyuyor, sinir koyuyor. Oysa
"kendime
duyduğum sevgi bana yeter" diye düşününce, kendimizi
olduğumuz gibi kabullenince yarım tamamlanıyor. Her şey bir
Oluyor.
İşte o zaman perde aralanıyor. Acı diniyor. İşte o zaman
başka 'bir' iyle bir araya gelerek, hesabin kitabin, korkunun
kaygının
hüküm sürdüğü sahte bir sevgi yerine, gerçek bir sevgi
yaratılabiliyor....