[Arkeolog]

İMKANSIZ VE UZAKTIN...

Akşam sularında yıkanan kasaba gece yarısına doğru,Kar bir örtünün altına girip uyurdu.
Vahşiydi o kasabanın kışı
Diken diken soğuk
Asık suratlı bir yüzdü.
Güzelliğin konuşulurdu o kasabanın akşamlarında.Bir damla suydun herkesin soyunmak istediği.
Bense düş bile kuramazdım güzelliğinin dehşetinden.
İmkansız ve uzaktın...

Yüzündeki hüznü düşünürdüm.Van gogh'un tablolarındaki sarı rengin hüznünü
Her yerde sen vardın,hiç bir yerde bulunmazdın
Akan bir ırmağı yakalamaktı sana dokunmak.
İmkansız ve uzaktın...

Bazen gözgöze gelirdik o kasabanın arnavut taşlı kaldırımlarında
Gözlerin göz değil ateşe açılan iki pencereydi
Yangın çıkarıp kaçardın.
Yitiridim dört yönümü yürürdüm kendi içimde
İmkansız ve uzaktın...

Bir koltuk bir kırık sandalye birde su sesi vardı o bodrum katında.Sancın tam gece yarısı çalardı kapımı.Haykırıdım adını ayaz çeliği çatlatanda Türküden kalkan turna katarı sesime toplanırdı.Kalkar sancın canımda yorulsun diye yürürdüm karanlıktı ışıklar.
Yağmur yüklü bir buluttum
O kasabanın arnavut taşlı kaldırımlarında koşan bir bulut
Birisini bulsam boşalacaktım
İmkansız ve uzaktın...

Ayaklarım beni alıp getirirdi sokağınıza Sokağınız birden çektiği rüzgarı saplardı sol yanıma.
Sen başını pencere dayamış yağan karı izlerdin
dudaklarında sigara
Pencerende lila rengi sakız sardunyası
Birde çok arsız duvardan kaldırıma atlamış yer sarmaşığı
Yar dudağında tütün olaydım ateşlerde yanaydım
İmkansız ve uzaktın...

Ben konuşurdum sen susardın
Sen susardın ben konuşurdum
İkimiz susardık
Kar yağardı aramıza.
Düş kuşuydun sen o maviş düş kuşu
Geçerken derin vadiler ışıl ışıl.
İmkansız ve uzaktın...

Sen gizli öznesiydin bu sevdanın.Ben ise yüklemi seni bulmak için ne çok sorular sorarlardı.Susardım.
Kar yağardı
Dalını tutuşturmuş yanar al bir gül bırakırdım kapınıza
Toz bir karda
Gün taşa konunca havalanırdı akşam
Kopardı dallarından kar kuşlar
Canına yandığımın
Bir sen kalırdın içimde sıcacık
Birde hasretini hiç bir fırtınanın söndüremediği
MEMLEKETİM MEMLEKETİM.....