gülmeyi ŞABANİYE'de bıraktım, coşkuyu SANAT SOKAĞINDA’da. Aşkı değil ama tüm anılarımı SAHİL'de. İKİ NİSAN kadar yorgun, MARAŞ kadar yıkık. VAN CANAVARI kadar belalı, İSKELE kadar vedalara alışık, CUMHURİYET CADDESİ kadar kalabalık, OTOGAR kadar cefakar... VAN gibiyim yani uzaktan ışıl ışıl, ama aslında yorgun, virane, yıkık dökük, hasarlı ve herşeye rağmen EREK DAĞI gibi dimdik ayakta...