Sevgi söz degil özdür. Sevgi kagida yazilmaz, kalbe kazinir. Sevgi, ya var,
ya da yoktur. Biraz var, biraz yok olmaz. Sevginin tam tarifi yapilamaz.
Çünkü sevgi sadece akilla kavranmaz. Çünkü sevgi, kalpten kavranan ve
yasanan bir güzelliktir. Bu sebeple de, kalpsizlerin, merhametsizlerin ve
maddecilerin sevgiden söz etmeye haklari yoktur. Hem dünyanin pesinde
olacaksin, maddi kazançlarin ince hesaplarin içinde kaybolacaksin, hem de
sevgiyi yasayacaksin, olur mu?
Böyle biri ancak sevginin sözünü edebilir, özünü ne bilir, ne de
bildirebilir... Iste bu yüzden çagimiz, sevginin çok yazildigi, çok
söylendigi bir zaman dilimi haline gelmistir .. Zira, yasayan azaldikça,
sözünü eden çogalmaktadir. Sevgi anlatilamaz, yasanir. Sevgiyi
yasayamayanlar hep anlatiyorlar, sürekli ondan söz ediyorlar. Bu ya bir
sahteciliktir, ya da yasayamadigina hasretlenmek, hatta hasetlenmek... Bu
durumda ortaya çikan sevginin sömürülmesi, içinin bosaltilmasidir.
Söylenen ve yazilan, yürekten tasan ve içte tasinamayandir.
Böyle oldugu içindir ki, Akif merhum bile, "Dili yok kalbimin, ondan ne
kadar bizarim" diye dertlenir. Sevgiyi asil söyleyen, bedenin bütünüdür.
Çünkü insanin içini gerçek anlamda sevgi donatirsa, bütün vücut ruhun dili
olur. Sevgiyi yasayan aldigi nefes, attigi adim sevgi olur. Sevgi ayri ve
özel bir eylem olarak görünmez sevende... Çünkü onun her isi, her sözü, her
özelligi sevgiden ibarettir. Sevgi insani, ekmeksiz, susuz, hatta havasiz
yasar ama, sevgisizlige dayanamaz. Onun ekmegi, suyu, havasi sevgidir. Böyle
olunabilir mi diye düsünen, böyle olamaz. Sevgi pazarlikla var olamaz.
Sevgi, çikar hesaplariyla, verme alma planlariyla yasamaz. Çünkü sevgi,
fedakarliktir.
Sevgi, sevdiginde fani olmaktir. Sevgi, sevdiginin, "Hadi! Dediginde,
"nereye?" diye sormamaktir. Böylece sevmeyen ve böylesine sevilecek olani
bulmayan, sevginin uzagindadir. Öyleyse, en çok sevilmesi gereken, bu
muhtesem duyguyu yoktan yaratip yüreklerimize hediye edendir. En çok sevgi,
sevmeyi bize ögretene olmazsa, sevgiye saygisizlik yapilmis olmaz mi? En çok
Allah'i sevmemek, sevginin öz kaynagindan koparilmasidir.
Kaynagindan koparilan sevgi, sevgi olmaktan çikiyor. Her seyin sahtesi
kötüdür, çirkindir, çekilemez ama, sevginin sahtesi, ne yenir, nede yutulur.
Sevginin sahtesi hiçbir seye benzemez. Çünkü sevgi samimiyetle mayalanmadan
kendisi olamaz, varligini bulamaz, özelliklerini kazanamaz. Böylesine bir
yokluktan bir sevgi edebiyati çikiyor. Tumturakli sözlerle sevgi
anlatiliyor. Ne ki çok anlatiyorsun, o az yasaniyor demektir. Hani bir Allah
Dostu'nun su sözünde oldugu gibi: "-Ben, Allah'i hatirlamaktan utanirim.
Çünkü, her hatirlama bir unutmadan sonradir." Ne ki, anma günlerinin
konusudur, demek ki unutulmaya yüz tutmustur. Bizim sevgi gelenegimizde,
sevginin sözü çok edilmez. Çünkü, 24 Saat yasanan bir güzellik, dillerde
dolasmaya muhtaç degildir. Sevgi bakistir. Sevgi, selamdadir. Sevgi,
tebessümdedir. Sevgi, hatir sorustadir. Sevgi, yardim edistedir.
Sevgi, bazan bir geçmis olsunda, bazan da bir teselli tavsiyesindedir.
Sevgi, pisirilen yemektedir. Sevgi, "Hosgeldin" de, "Güle Güle" de, "Allaha
ismarladik" tadir. Yürekte gerçek sevgi gerçekten varsa, hersey sevgidir.
Görünüse, etkisi, hissi ne olursa olsun hersey sevgi olur. Ve seven
sevdigine, "Senden gelen basim gözüm üstüne" der.
Sevgi,kal degil,hal isidir. Sevgi,ruhun dilidir. O konusmaya basladi
mi,öteki diller susar. Konussalar da ,sesler,sözleri duyulmaz olur.
Sevginin oldugu yerde, atmosfer sevgiden ibaret hale gelir. Kurt ve kus
sevgiden baskasini bilmez olur. Sevgi,intisap sirridir. Ait oldugu kaynagi
kesfettiginde,kanatlanir,kanatlandirir. Kabina sigmaz olur. Dolar
tasar,gizlenemez bir muhabbet coskunlugu ile çevresini kusatir.
Insanligi sevmek, insan olmanin geregidir. Insanligi bize bagislayan ve
bilinçli sevmeyi ögreten Rabbimize ne kadar sükretsek azdir.
Çevremizde varligini hissettigimiz her sey, O'ndan eserdir diye seviyoruz.
Ve yarattigi her seyle dostluk kuruyoruz, kardes oluyoruz...Canli cansiz
bütün varlik dünyasiyla birlesip bütünlesiyoruz. Birlik dünyasi, dirlik
dünyasidir.Yaraticinin birligi etrafinda bir ve beraber olmus varligi tutan,
dengeleyen, düzenleyen "sevgi"dir... Iste bu sevgiyi yasamak, insani mutlu,
huzurlu ve istiyakli kiliyor. Yasama sevinci bu sevgiyle kalplere dolusuyor.
Bu sevgi, üzüntünün ilaci ve mutlulugun mayasidir
Sevgi Nedir?
Normal
