Başıma çökmüş bir akşamın sığlığında uğradım gözlerinin enginliğine. Rengi nedir diye bile bakmaktan korktuğum gözlerinin avuçlarına bıraktım cocukluğumu. Sen konuştukça, ben büyüdüm sana. Birkaç dakika yanında olmanın kattığı umut deryasına bıraktım Suna boylu yangınlarımı. Kaç gündür sesinin renginden düşecek haberleri beklerken, ben sen oldum. Saçlarındaki beyazlara dayadım çamurdan yüreğimi. Her arayana sen diye koşarken, sesinden yoksun düştü içimdeki nehir.Susadı dışımdaki çember, daraldı gökyüzü…Oysa ki sen benimle aynı gökyüzünün altında yaşamaktaydın..Fark edemedim, sezemedim..Meğer sen bana ben kadar yakınmışsın. Yabancı dursa gözlerin gözlerime, şimdiye kadar dudak kenarlarından kovulmadı çocukluğum..Sende – şimdilik - sessizce büyümeye devam ediyorum. Kim bilir birkaç gün sonra öleceğim dudaklarında..Sahi ölmek dedin de; ben senin yüreğinde kaç gün yaşabileceğim ? Çünkü bu yürek hiçbir deniz de yaşatılamadı..Şimdi diz çöktüm çocukluğumun başına, bir denizin maviliğini bekliyorum…Çünkü benim hiç denizim olmadı bur terli coğrafyada..
Evet, benim yüreğim şehrim gibi çoraktır.. İçi yangınlardan olma, dışı yalnızlıklardan doğma bir yaranın tam ortasına düşmüş ceninim. Keza kim bilir senin yazgında imlası bozuk bir cümlenin gırtlağına yazılmıştır. Şimdi uzandım Suna boylu rüzgarın koynuna..Ayak dibimde şiddeti yalnızlıktan ibaret bir deprem büyürken, ben senin gözlerinin avlusunda ömrümü huzura sıvamaktayım. Az sonra koşacaksın ya bana…Saçlarının arasına sevda alfabesini çözüp beni gözlerinin denizine kavuşturacaksın ya..Guslettim sensiz geçen ömrümü, değmese de bir yürek bu kurak toprağa yine de terimle yıkadım..kapındayım, beni gözlerinle buluştur. Beni de kabul et gözlerinin avlusuna..
Bilmem dikkat ettin mi, gözlerimin toprağa olan aşkını…İçimdeki çocukluğunun büyümemeye olan inadını..Sen sorma sakın..Boşa tüketme nefesini..Morg sessizliğine dönmüş yüzüm tüm soruların cevabıdır. Başım toprağa dik açılardan vurulsa da, ben sen kadar yalnızım..Küçüğüm senden biliyorsun lakin sana yetişmek isteyen ayaklarıma cevap ver. Sakın dur deme bana..Sakın herkesin dediği gibi – sen çok iyisin ama üzgünüm bana geçe kaldın – masallarını vurma yüzüme..İlla benim ol demiyorum sana..Ama gitme, sende gözlerimin içine bakıp yalnızlığın musallasına yatırma..Öldürme beni, hayat ver nabızlarından süzülmüş bir avuç suydan..Sakın karanlık bırakma beni..Sevda alfabesini çökmüşken başıma bir mum uzat yanağıma..Bir nefes bırak cocukluğuma…
----- Gideceksen / Dinle son kez beni ---
Gelmeyeceksen eğer, şehrin son durağına bırak beni. Taze bir ağacın gölgesine indir avutulmamış yüreğimi..Bir tutam saçını da bırakmayı da unutmayasın sakın. Uğradığım her kapıdan kovulan bir yüz, gömülmeli sabaha kalmadan..Aynalara pek alışık değildir gözlerim, kır içimde sana kurduğum köprüleri..Sana uzattığım dalları da bırak ayak altına..Merak etme – gelmedin diye – acımayacak kalbim..Çünki hiçbir zaman diliminde bir yüreğe yoldaşlık etmedi yüreğim. Sende git / ki kalbim yıkık bir kentin hatıralarıyla dolu..Senin tarafından vurulur bir kez daha yüreğim..Senden önce kaç kez öldürüldü içimdeki düşler..Kaç kez sürüldü cesedim yüreğime.. Kaç kez devrildi üzerime alfabe..Yalnızlık tarafından kaç kez iğfal edildi umutlarım..Rehin kalmışken karanlığa, son bir kez cenin oldu gözlerin yarınlarıma…Gelmeyeceksen eğer, son bir cümle kur bari…
“ Üzgünüm, seni büyütecek bir denizim yok yürek toprağında..
Sıksan tenimdeki ter bulutlarını,
Tek bir umut bulamazsın sana dair..
Unutma, ayaklarını bastığın yer kara iklimi..
………………
Beni yaşayıp acıyı yaşamaktansa,
Gözlerimin yabancılığından olsun kefenin…
Sancağın düşse de saçlarıma,
Kalkmayı bil küçük çocuk..
Çünkü ben unutulmuş bir mezar bekçisiyim..
…………..
Keşke sana kucak dolusu denizim olsa da yürek coğrafyamda..
Ama ben çoktan kırdım dallarımı..
Git hadi küçük çocuk…
Yüzüne vurulan onca kapı olsa da..
Büyü be cocuk…
Büyü..
Ölme bende…
Bak göreceksin..
Bensiz de yaşamayı öğreneceksin..
Çünki sen …………
__________________
Üyeye Bela gelmez Admin Kızmadıkça,Admin Sinirlenmez Üye Azmadıkça
Ne kadar kibirli dursa da Bardağın önünde eğilir çaydanlık Öyleyse bu büyüklenme niye? Bu kibir bu gurur niçin? Mütevazi ol, hatta bir adım bile geçme gurur kapısından; Bardağı insan bunun için öper daima alnından…
Bir mum diğer bir mumu tutuşturmakla, ışığından bir şey kaybetmez...
Benim Hiç Denizim Olmamıştı Gözlerine Yaslandığım
Normal
