Hep uzaklara gönderdim duygu yüklü satırlarımı. İlmik ilmik işledim. Gözlerimden akan damlalar kah ıslattı kağıdı, kah kalemin ucu köreldi, mürekkepi kurudu, ben yazdım, yazdım...
Uzağı yakın edeyim istemedin ama yakındayken hiç vazgeçemedin. Bir an çelişki bir an kendindin. Karar veremedin sevdiğine. İnanmak zor geldi, reddettin, yalnızlığı eş seçtin.
‘Yalnızlığı seviyorum’ diyen sesin aklımda.
Yalnız değilsin ki sen?
Kalabalıklar içinde hep karmaşık, tutunamayan. Farklı tenlerde soluklandın. Sessizce kabul ediyordun. Kabul edemediğin her soluklandığın ten de neden beni aradığın. Ruhunu kemiren, seni yiyip bitiren bir virüstüm. Biteviye koşturuyor, koşturdukça pes etmiyor, pes etmeyen halin durulmuyor, durulmadıkça tutunamıyor, tutunamadıkça daha çok yol alıyordun.
Her defasında bir gölgeydim ben. Sen uzak kaldıkça gölgem büyüyor kocaman oluyor, devleşiyordum. Kendine kabul ettiremediğin duygu kıskacında hep gidip geldin. Hayatına girenleri bir bir tüketiyor bir beni yok edemiyordun. Farkında olmadığın her tükenişin ardından ben daha çok büyüyor ve çoğalıyordum.
Arayışların yorgun bıraksa da seni dur durak bilmiyordun. Kendini tüketmek için gelmiştin dünyaya. Beni tükettiğini düşünürken her defasında tersiydi olan.
Kök salamadığını düşünürken farkında olmadan kökleniyordun. Görünmeyen dallarını bedeninin içinde saklı tutsan da sezgisel hissediyordum. Dallardan yapraklar büyüdükçe çoğalıyor, çoğalan yapraklar seni görünmez kılıyordu.
Kök salmaktan korkan sen usaremle susku içinde kökleniyor, ‘sevda değil’ diye haykıran sesin, kendine korku veriyordu, duymak istemiyordun.
hayAtımDa sevdaMdın ..tutuNamayaNdın
Normal
