diLLendiremediĞim ( uzun ama tavsiyedir okuyun )

”İmlası bozuk yüreğimin faili meçhul yalnızlığıma,
Meryem’in bir dua miktarı sabrıyla gelen
Cennet yüzlü kız çocuğuna..

Firari kaçınılmaz uçurum kenarı karanlığıma,
Gaz lambası aydınlığını bırakan
Saçları örgülü,
Gözleri hüzün yüzlü kız çocuğuna…”
Diyemediklerim ol…

Sende yaşarken bildiğim her şeyi unutayım..
Varlığın alfabesinde tek bir harf olurken, sensizliğin lugatında
hiçliğimin ipinde sana kaybolayım..
Yitirsem dilimin ucundaki kelimeleri..Sözlerimi kaybetsem
dudaklarının ben kokan yalnızlığında.

Diş bilesem senin geçmediğin içi boş cümlelere..Alnından
vursam öznesi sen olmayan yüklemleri.
Sana sussam hep..Sen konuşurken yitirsem hecelerimi…
Kekeme yalnızlığından kurtulana umut gibi,
boynu bükük bir “ mim “ gibi doğrulsam senin kurduğun sevda coğrafyalarına..Sınırları henüz çizilmiş sevda ülkesinin
başkenti olsa bir “ Elif “ miktarı gülümsemelerin..
Dillendiremediklerim ol…..

Sokul cümlelerime..Başı dik yüreğinle ayaklandır
damarlarımdaki donuk kanı..Lehçem ol söyleyemediklerimin…
Senden başka yar, gözlerinden başka memleket
bilmesin yüreğim..
Dillendirmediğim, cümlelerimle söylemediğim kız cocuğu
özlemlerimin tercümanı ol. Avaz avaz bağır beni.
Susmalarımda sözüm ol dudaklarımdan dökülen…

Konuştuğumda ise susuzluğum ol damarlarımdan
avuçlarıma süzülen..Özüm ol canımda tazelenen..
Sözüm ol dudaklarımda demlenen..



Sevmelerim ol….

Dağ başı yalnızlığına inat sen benim umutlarım ol…
Uçurum dibinde körelmiş ya da köreltilmiş dilimin
söyleyebildiği tek cümle ol..

Bilirsin beni benden daha iyi..Beni benden fazla düşünürsün
her daim..Sen ki; kar yüzü görmemiş bir ateşsin bozkır
dudaklarımda düşen..Hadi küllen yüreğimin iç denizlerinde..

Ellerim yaralı kelebek, kanat çırpayım kız cocuğu özlemi
yarınlarına..Yüreğim imlası bozuk bir cümle, bensiz
yüklemlerine şerh düşeyim..Sevmelerim ol…
Seni severken dualarım yorgun düşsün dudaklarımda..

Özlemim ol. Yak beni her cümlende..
Sonra küllerinden doğur beni..Sana varmak olsun her
yolculuğum..Sana kavuşmak olsun sonum..
Ekmek arası hasretinle çıkayım istasyonu
sen olan yollara..

Çığlığını toprağa saklamış yol kenarı sevdaları giyineyim..
Kızgın güneşte kavrulmuş taşlar çıplak ayaklarımda
serinlesin..Sana gelmeliyim..Büyümeliyim..
Yetişmeliyim sana..Sen büyüme sakın..

Cennet müjdecisi yaşında bekle beni..Sakın büyüme..
Sana gelirken üzüm bağlarından geçeyim..
Gece yarısı üşüyen tenime tütünleri sarayım..
Sonra çöllere düşeyim..Musa’nın asasından kurak bozkırlara
fışkıran sulardan geleyim sana..

Tamara sessizliğinde eriteyim buz dağlarımı..
Sonra sana kavuşayım..Elimde unuttuğun fırından taze
ekmek özlemi, yüreğimde dillendiremediğin sadece saçlarını
ellerinle örmek istediğin kız cocuğu özlemin…

Hadi sevmelerim ol; çöl ikindisi kuraklığına aldırmadan
bir gül yeşersin gözlerimizde..Öyle bir gül olsun ki; her dem
“ sevdamıza “ şükreden, her an
gülüşümüzde tazelenen..



Geleceğim ol….

Geçmişimden alıntı yaparak yürüdüğüm yarınlarımda
öznem ol..Göremediklerimi göster bana..Diyemediklerimin
sözü, yaşayamadıklarımın özü ol..

Mahzeni karanlık nüfus kütüğüme gözlerinin
aydınlığını vur..Güz yüzlü çocukların tazeliğini bırak
avuçlarıma..Ezberine kat beni..

Vur beni adının binlerce anlamına..Savur beni ıslak
saçlarına..Sonra da topla beni avuçlarına..
Topuklarının sesini bırak susuzluğum baş
harfi yalnızlığına..

Yazgıma, kaderime düş adını..Kendinden alıntı yaparak
değil en yalın halinle düş gerçekliğime..
Hadi saçları örgülü halinle süzül geleceğime..
Sözlerimi bitirdim..Cümlelerimi yitirdim..

Geleceğim ol. Ne “ Elif” umutsuz kalsın ne de
“ gül “ bozkırsız..
Gün gelir, söylemediklerimde “ söz “,
Gün gelir, dillendirmediklerime “ tercüman “ olursun…
Vakit geleceğime,
Elif tazeliğinde umutlar ekme zamanı…



Geleceği beklerken;

Bize ve sevdamıza vaat edilmiş yarınlarımızı Yakup
sabrı ile beklesek..Sonra da diz çöksek Yunus’un
sabır sofrasına..Sussak harf harf ..

Sonra İsa’nın sancısına vurulsak..İnlesek cümle cümle..
Meryem’in içi kalabalık yalnızlığı dile gelse…
Sonra tekrar sussak…Züleyha’nın karanlığında Yusuf
gözlü aydınlıklarda yansak İbrahimvari..

Sonra aşka susasak…Koşsak mavi ufuklara, anlamı
sende büyüyen derinliklere..Sonra konuşsak dilsiz
varlığımızla Süleyman misali..Yansak avuç avuç
Mecnun’un bağrında..Sonra da Belkıs’ın
saçlarında dinlensek..

Üzüm bahçelerinden gölgelensek…
Hadi gözlerini kapat…
Zamanın avuçlarından kurtar kendini…
Vur kendini yollara.. Sensizliğin içindeki “ hiçliğime”
Varlığının anlamı kat….

Geleceğimin bozkır topraklarında
“ Elif “ tazeliğinde bir “ umut ” tanesi ol…
Tek gerçeğim..
Aydınlık geleceğim….
“ Seni seviyorum “