Yüreğin yanıp tutuşurken bir avuç sabahla yıkamak gerekirmiş O'nsuz
yarınları. Güç katan, hayat veren, canım derken sevdama, el olup gitmek
kadar yavanmış, yalanmış aşk.
Yalnızlık daha güçlü kılıyor küçük dünyamda beni. Gerek acı, gerek mutluluk,
hepsi kendi bahçemde ektiğim tohumlarda sundu bana büyük yüreğimi.
Şans verirken canımı acıttığını, yüzüme gülerken sevdamı kanattığını
bilemeyecek kadar kapamışım gözlerimi. Masallardaki gibi yaşadığımı
düşünürken pembe köpükten dünyam damlayarak düştü avucuma dün gece. Hep
elimi uzatışlarım geliyor aklıma şimdi. Kendi hayallerime sarılışlarım,
umutları bir bir dizişim yıldızlara yastığımla kavuştuğumda.
Ben O'nun omuzundayken bile yalnızlığımlaymışım ...
Hayatımın oyununu, hayatımın blöfüyle oynadım ve hayatımla ödüyorum
bedelini... ne için ? Hataları üstlenip kendime haklı çıkardım canım
dediğimi .. vazgeçmemek, kaybetmemek adına.
Seni seviyorum,
ama nasıl?
avuçlarımda camdan bir parça gibi kalbimi sıkıp
parmaklarımı kanatarak
kırasıya,
çıldırasıya...
Seni seviyorum,
ama nasıl?
kilometrelerce derin, kilometrelerce dümdüz,
yüzde yüz, yüzde bin beşyüz
yüzde hudutsuz kere yüz...
// Hoşçakal Hak etmeyenim... //
Normal
