İbret Olsun Denilecek Kadar

[tutsak_07_]

"Ama anne onun sizden baska kimsesi yoktu…"

Vietnam savasin en yogun oldugu gunlerde genc asker ailesini arar. Telefonda oglunun sesini duyan anne cok sevinir. Genc delikanli annesine, artik savasta ki gorevini tamamladigini ve en kisa surede eve donecegini soyleyince anne ve babasi cok sevinir.

Telefonu kapatmadan once genc, annesine "Ama anne benim bir arkadasim var. O'da benimle gelecek" deyince annesi, "Tabi ki gelsin oglum! Senin arkadaslarinda benim evladim sayilir" der.



Cocuk tekrar, "Ama anne o arkadasim bundan sonra hep bizimle kalacak" deyince annesi bir an duraklar ve, "Canim oglum, biz seni cok ozledik. Hele bir gelin buraya. Arkadasinda gelsin. Her seyi konusuruz ve hallederiz" der.



Cocuk bu sefer "Ama anne o arkadasim savasta iki kolunu ve iki bacagini kaybet. Ben arkadasima soz verdim. Bundan sonra hep bizde kalacak ve omur boyu O'na bize bakacagiz" deyince annesi, "Olmaz oglum! Sen hic iki kolu ve iki bacagi olmayan bir insana omur boyu bakmanin ne demek oldugunu dusundun mu?" diye sorar ve devam eder.

"Dusunsene oglum! iki kolu ve iki bacagi olmayan birine bakmak zorunda kaldigimiz zaman tum hayatimiz mahvolacak. Hicbir yere ve hic kimseye gidemeyecegiz. Arkadasina yemeklerini bile biz yedirmek zorunda kalacagiz. Altina pisleyecek biz temizlemek zorunda kalacagiz. Hastalik masraflarini da biz karsilamak zorunda kaliriz. Boyle bir yukun altina ne ben girebilirim ne de baban bunu kabul eder. Arkadasina cok deger vermeni anliyorum. Ancak iki kolu ve iki bacagi olmayan bir insanin bakimini ustlenmemizi bekleme bizden."



Annesinin verdigi cevabi sessizce dinleyen genc asker "Ama anne! O'nun sizden baska hic kimsesi yoktu!" diyerek telefonu kapatir.

Oglunun nicin bu kadar israr ettigini ve telefonu neden kapattigini anlamayan anne evladinin eve gelmesini bekler.

iki gun sonra bolge hastanesinden eve telefon gelir. "Basiniz sagolsun! Oglunuz intihar etmis. Hastaneye gelip cenazenizi alin" denir aileye. Anne buyuk bir uzuntuyle hastaneye gider. Oglunu son kez gormek istedigini soyler. Hastanedeki askeri yetkili kadini morga goturur. Anne tabutta yatan ogluna bakinca gozlerine inanamaz. Oglunun sadece bedeni vardir. iki kolu ve iki bacagini savasta kaybettigini orada bulunan komutan soyleyince, annenin kulaklarinda oglundan duydugu son sozler cinlamaya baslar;



"Ama anne! O'nun sizden baska hic kimsesi yoktu!"


Anne oglunun tabutunun ustune bayilir….



* * * * * * * *



Lokman Hekim'e hastasini tedavi ettiren kisi, "Daha cabuk iyilesmesi icin hastamiza ne yedirelim ne yedirmeyelim?" diye sorunca, Lokman Hekim su cevabi verir;

"Aci soz yedirmeyin de, ne yedirirseniz yedirin!"

ßæ