Harelenen sularda bir yanık kokusu ve uzun boyunlu bir kızın gülümseyişi Işık zamana bağlı zamansa onun Kocaman gözleridir artık Anladım tarih de yazılmaz ßir aşkın sayfalarına düşmüyorsa gün
Yalnızdım, yapraklarım dökülmüştü bir bir Deryalara savrulup çöllere düşmüştü Bir duman tütüyor yine hangi kent yandı Hangi sokakta vuruldu sevgilim Bir demet menekşe bir avuç toprak ßurkulan bir yürek miyim hep
Sesimde bir yanma bir kekrelik Uzayıp giden bir çöl yalnızlığı Gazeteleri okumuyorum başım dönüyor Sulanmamış çiçekler gibi kuruyor her şey Her şey bir yolculuğun hüznünü taşıyor Gidip de gelmemek üzere bütün yüzler
Puslu yamaçlarda bir çakal gölgesi ßir dağ suskunluğu yürüyor kentlere Yenilen biz miyiz yoksa aşklar mı ßir kızın kocaman gözlerinde görüyorum Savrulan küllerini ömrümüzün Bu kenti ayrılıklar yıkacak birgün biliyorum
Ölümden şikâyeti yok ölüp gidenlerin ama bir kızın kocaman gözlerinde yangınlar çıkıyor Acılar dehşetli kinlendiriyor beni Kabarıp duruyor içimde, kabarıp duran bir okyanus Yurdumu arıyorum batık bir tekne değilim Yurdumu arıyorum kızgın küller ortasında
SavruLaN KüLLeri ÖmrümüzüN
Normal
