iyİce bİr öLde öYle gEl ...

-Gelsene sen buraya bakayım. Ne arıyorsun burada.


- Ölüyüm de ondan.

-Kim söyledi sana bunu? Adın ne?

-Calib

-Senin kaydın yok. Sen yaşarken de yaşaman bir şeye benzemeyordu ama. Şu duruşuna bak. Bu ne biçim ölülük. Salak salak geziniyorsun ortalıkta.

-…

-Nasıl öldün, niye öldün anlat bakalım.

-Ben ölmedim.

-Kim öldü sen ölmedin de.

-Yani ben kendim ölmedim. Beni öldürmüşler.

-Ne zaman haber verdiler bunu sana.

-Daha yeni, bir iki gün önce.

-Sen uykuda mıydın, öldüğünü anlamadın mı?

-Anlayamadım. Yavaş, yavaş, azar, azar öldürmüşlerde ondan

-İyi dayanmışsın.

-Ne dayanması. Keşke dayanmasaymışım. Dayanmadığım için anlamamışım. Dün anlattılar, sonra da “haydi sen git artık” dediler.

-Kısaca söyle.

-Sevmişler ya da sevdiklerini söylemişler, gülmüşler, ısıtmışlar, örtmüşler, giyindirmişler. Merak etmişler. Eski resimleri boyuna çıkarıp göstermişler. Tanımadığım amcaları, dayıları sevdirtmişler, tanıdıklarımı sevmeme bırakmamışlar. Bana hediyeler almışlar. Yalan söylemişler, saklamışlar.

-Seni azar azar silmişler desene.

-…….

-Ne olacak şimdi. Burada biz şimdi yaşayıp da ölmüşleri yerleştiriyoruz. Sana ne yapmalı?

-….

-Ben sana bir kağıt vereyim. Sen gene geldiğin yere git. İyice bir öl de öyle gel. Orada yaşamamışsın, burada ölü değilsin. Bizde kaydın yok. Başımıza yeni bir iş çıkarma. Burada seni rahat ettirirsem, duyan gelecek. Sana eziyet çektirirsem haksızlık olacak.

Kendi rahatıma bakayım ötesini geç dersen sonu böyle olur. Sen bir defa daha bir yaşamayı dene. Oluyorsa olur. Baktın ki olmuyor, dünyadaki öbür benzerlerini de topla gel. Burada biraz kalabalık olacak ama belki dünya ve büyük kentler biraz ıssızlaşır da kalanlar rahat eder hiç olmazsa.



Özdemir Asaf