Ne güzel söylemiþti Cemal Süreya. Yalnýz aþký vardýr aþýk olanýn. E daha nesi olsun? Umutlarý vardýr, heyecaný vardýr, korkularý vardýr, yüz kýzarmasý vardýr, pýt pýt atan kalbi vardýr ama elinde avucunda tek aþký vardýr aslýnda. Sevdiðinin kokusu vardýr burnunda, elleri vardýr aklýnda, daha ne olsun ki..Birini kaybetmek bulamamaktan daha mý zor gerçekten? Galiba öyle. Ýnsan varlýðýný bilmediði birþeyi kaybedince neden üzülsün. Tadýný bilmediðin yemeði canýn çeker mi?
Aþk...Aþk nedir? Bir ben kaldým belki bunu irdelemeyen. Ben de biraz deþince, altýndan iki kýrýk kalp çýkýyor her seferinde. Mutlu son olan bir aþk yok, çünkü eni sonu “son” bu aþklarýn.
Yaþarken doyamayacaðýnýzý sandýðýnýz o duygulara, bir gün gelipte uzaktan yabancý kalmýþ buluyorsanýz kendinizi, bu aþkýn acýmasýzlýðýný mý, asýl tadýný mý gösterir? Ya da bir daha bulamayacaðýnýzý düþündüðünüz bir an onun gözlerinde buluyorsanýz kurtuluþu, bu da aþkýn aslýnda kalp ile deðil ruh ile baðlantýlý olduðunu mu gösterir?
Ve aþklarýn eskimesine þahit oldunuz mu siz hiç? Eskiyen aþklar, kenara atýlmýþ oyuncaklar kadar mahsundur herzaman. Pili yok, kenarý kýrýk, ilk aldýðýnýz günü anýmsarsýnýz, pýrýl pýrýl pakediyle göz alýcýdýr. Ama hiç hayalinizdeki gibi oynayamazsýnýz, ya trendir evde sürülmez, ya bebektir aðlar gülmez, ya bir ucu elinizde kalýr kýrýlýr, ya da keskin kenarý elinizi kanatýr. Eni sonu eskiyen aþký göz görür bir yere kaldýrýrsýnýz arada bakýp aðlamak için, sonra daha öteye, sonra daha öteye....
Peki ilk görüþte aþka inanýr mýsýnýz? Aþk’a deðil ama tutkuya inanýrým ben. Aþk sesini duyduðunda, aþk kokusunu içine çektiðinde, aþk yüzüne baktýðýnda derin derin iþlenir içine. Tutku ise bir anda gelir, deler geçer. Hangisi daha iyi ya da deðil çözemedim. Ben aþk’ý, aþýk olduðum kiþiden daha çok sevenlerdenim. Ben aç yattýðý gecelerde daha çok sevenlerdenim. Ama ben tükenenlerdenim de ayrýca. Siz tükenmek nedir bilir misiniz?
“Sevmek kimi zaman rezilce korkuludur, insan bir akþam üstü anzýsýn yorulur.” demiþti ya Atilla Ýlhan, öyle yorucu olabiliyor bazen aþk. Ýnsan aþýk olmaktan, aþký kendince yanlýþ yaþamaktan, yýpratýlmaktan, verdikçe alýnmasýndan, umarsýzca , bencilce hep alýnmasýndan, ama “yeter emdiðim kanýný, azcýk da vermeli “ denmemesinden..Yorulup kalýyor, tükeniyor iþte..
Aniden gelir yorgunluk, habersiz gelir. Sabrýn sonu selamet olsun diye deðil, o hep yanýmda olsun diye sabredenlerdenim ben , ama sabrýnýn sonu gözükmeyenlerden. Hem o kadar uçsuz bucaksýz hem o kadar derin ve hem o kadar ani.. Birden sýðlaþan derin sular gibi. Bu en tehlikelisi belki. Nerede biteceðinin sinyali yok. Aþk’ta aslýnda sabýrda yok, aþk’ta sabrýn adý “ kaybetme korkusu”. Ben seversem çok sevenlerdenim, çok güvenenlerden. Ve çok aðlatýlanlardan. Bu yüzden aþýk olduðumu deðil, aþk’ý seviyorum daha çok. O en azýndan aþk acýsý var diyor, taa en baþtan, bak yakarým diyor. Bile bile lades yapan sizsiniz. Aþk hep yalansýz, dolansýz.. Sizce de öyle mi? Siz nasýl yaþýyorsunuz aþký? Ya da vazmýgeçtiniz çoktan?
Kim ne derse desin, aþk tek taraflýdýr bence. Ýki kiþi aþýk olur birbirine ama her iki taraf ayrý þekilde yaþar aþký. Herkesin aþký kendinde yaþanýr. Kimse benim gibi yaþayamazki, kimse de onun gibi yaþamamý isteyemez ki. Aþk’ta kurallar, öyle olmalýlar, tezahuratlar, aþk’ta þekiller ,aþk’ta sonralar yoktur. Aþk bugün içindir. Bugün..Ýlerisi yoktur. Varsa da buna kimse karar veremez. Aþk her an tükenebilir de. Bu gerçekliðin farkýnda mý herkes? Tükenebilir hem de her an. Aþk’ta “geri çekil” ler yoktur, sokulmalar vardýr.
Ve varlýða deðil, yokluða aþýk olursunuz. O yokluðu bulduðunuzda o eski aþk kalmaz içiniz de..Aþk’ýn en yalýn hali “acý”dýr aslýnda. Hesaplar, kitaplar, korkular, yanlýþlar yoktur, kim demiþler, kim ne demiþler yoktur, olamaz.
Aþk bir þarkýnýn radyoda çýktýðýndaki heyecanýdýr yüreðinizde, aþk bir kazaða aþýk olmaktýr bazen kokusu var diye ayrýca koku aþkýn baþrol oyuncusudur bence, koklayarak seversin, burnunda ancak öyle tüter. Aþk o seviyor diye yiyemeyip boðazýnýza takýlan yemek, aþk uzun uzun tek baþýna oturup onu düþünebilmektir. Aþk birþeyleri sadece o mutlu olsun diye yapmaktýr, aþk bin kiþilik yeri iki kiþilik görmek, yalnýzca ikinizin anladýðý bir dilde konuþmak, adýnýzý onun aðzýndan duyarken gözlerinizin parlamasýdýr, aþk ýþýklarý söndürmek, sadece onu aydýnlatmaktýr.
Son sözü çok sevdiðim bir þiir ile yapsam hoþunuza gidermi? Cezmi Ersöz’den..
“Ýþte þimdi biz de sevgili, ya olmadýk zamanlarda umutsuzluða kapýlýp, soluðu evlerde alacaðýz, ya da denizler, kýyýlar çekecek bizi. Nasýl biz baþkalarýnýn korkaklýðýný taþýyorsak, baþkalarý da bizim korkaklýðýmýzý taþýyacak, yenilgimizi, umutsuzluðumuzu...
Birazdan sabah olacak... Para, tarifeler, beklentiler, randevular, taksitler, iþ, anneler ve korkular baþlayacak... Bunlar varsa ve bizim için geçerliyse aþk yoktur ve hiç olmamýþtýr sevgili. Birbirimizi kandýrmayalým...
Hadi güne hazýrlan. Yaþadýklarýmýzý unutmaya çalýþ. Aþk bize güvenip verdiði büyüsünü, sýrlarýný, cesaretini, bilgeliðini ve o ilkel, o yaban aðrýsýný geri alacak. Bunlar olurken içimiz bir an çok üþüyecek, sonra geçecek...
Aþkta yarýn yoktur sevgili
Ağaç şeklinde