Bunca yıldan beri yaşadığım en yaratıcı, en zorlayıcı aşktı bizimkisi. İkimiz için de sarf ettiğimiz her kelimenin ayrı bir anlamı ve aşkımızın sınırsız bir hayal gücü vardı. Ondan öğrenmiştim aşık olunca saçmalamanın bile güzel olduğunu, özgürce hiç kimseye hiçbir şeye aldırmadan istediğini yapabilmeyi. İkimiz de birbirimizi çok iyi anlayabiliyorduk. İki ayrı kutup olmamıza rağmen zıt kutupların birbirini çekmesi misali kopamıyorduk.
Onun hayal gücü her zaman benden bir adım öndeydi. Kimi zaman olmayan kişilerle konuşur, tartışır, kavga ederdi. Bu davranışları kimi zaman gözümü korkutsa bile ondaki bilinmezlik ve anlık tepkilerdeki ölçüsüzlük içerisinde kaybolup giderdim. Sınırlanmışlığımdaki sınırlarımı onunlayken kaldırır bambaşka birisi olurdum.
Onu sevdikçe yazar, yazdıkça severdim. Bilirdim düşündüklerimin, söylediklerimin, yazdıklarımın hiçbir zaman havada asılı kalmayacağını! Mutlaka bir yanıt alırdım. Frekanslarımız her zaman buluşur, anlamsızlıklar bile bir anlam kazanırdı. İkimiz de aşkımızı dile getirmekten deliler gibi korkar fakat bütün duygularımızı ancak birbirimize açabilirdik. Birbirimize "SENİ SEVİYORUM!" diyemez, fakat birbirimizi sevdiğimizi her fırsatta çekinmeden gösterebilirdik. Saatlerce yağmur altında yürür, kalabalığın ortasında bağıra çağıra kavga eder, bir dakika sonra ise sarmaş dolaş bir vaziyette yolumuza devam ederdik.
Ben kimi zaman onu kontrol etmeye çalışırdım. Bir tezgahın yanından geçtiğimizde sırf heyecan olsun diye kestaneleri yürütmesini veya leblebi kavurma makinesinden tezgahtarın gözünün içine bakarak bir avuç leblebiyi alıp gitmesini engellemek için mücadele ederdim onunla. Ben düzen içinde yaşamaya bayılıyordum, o ise aykırı yaşamayı seviyordu.
İki seneye yakın süren ilişkimizde birbirimizi sevdiğimizi toplasan en fazla iki yada üç defa söyleyebilmiştik. Buydu aslında bizim sevgimizi kutsal yapan, "SENİ SEVİYORUM!"sözcüğüne anlamlar katan. Çünkü eskitmemiş ve hapsetmemiştik o iki kelime içerisine sevgimizi. Hep bu anlamı başka kelimeler ve cümlelere yüklemiş, gözlerimizle anlamını perçinlemiştik.
Hayatımın en zor kararını ondan ayrılırken vermiştim. Ona olan duygularımda hiçbir değişiklik yokken sadece artık korkmaya başlamıştım bu sınırsızlıktan, kontrolsüzlükten. Mantığımla kalbim arasında bir seçim yapmam gerekiyordu. Kalbim onu seçiyor mantığım ise ondan korkuyor, kaçmak istiyordu. Bu sınırsızlık ve özgürlük bir okyanus kadar büyük geliyordu gözüme, boğulmaktan korkuyor belirlenmiş mesafelerden fazla uzağa açılmak istemiyordum. Onu ilk tanıdığım zamanlardaki çeşitli düşüncelerinde değişiklikler yapabilmeyi başarabilmiştim. Sürekli olarak ölümü, sonsuzluğu ve sorumsuzluğu düşünen kızın düşüncelerinden ölüm kelimesini ve anlamını uzaklaştırabilmiştim.
Onun düşünceleriyle yaptığım mücadele sırasında hayalindeki kişilerle de savaşmam gerekiyordu ve savaşıyordum. Mücadelem devam ederken bu hayali kişilerin yavaş yavaş beni de ele geçirmeye başladığını hissettiğimde paniğe kapılmıştım ve korkularım bir kat daha artmıştı. İşte o gün ondan ayrılmaya karar vermiştim. Ben onu kıyıya çağırdıkça o da beni açıklara çağırıyordu. Oysa ben o sınırsızlıkta boğulmaktan ve kaybolmaktan korkuyordum. Ona son bir defa seslendim; "Yanıma gel burası daha sığ.". O ise açıklara doğru yüzerek kaybolup gitti.
aşkım bir şizofren...
Normal
