Hiç birbirine, birkaç aşk kadar geç kalmış olmanın ne olduğunu düşündünüz
mü? Hepimiz yaşamaz mıyız zaman zaman bu boşluğu.Hayat rutin akışında devam
ederken,aslında hiçbirşey yaşamadığımızı farketmez miyiz ?Tatmin
edemediğimizi sandığımız ruhumuzun ,aslında inatla sürdürmeye çalıştığımız,
ilişkimiz içinde bocalayıp durduğunu niye farketmek işimize gelmez.
Rutin akışlar sıkar insanları, dolu dizgin yaşanan hayatlar özleriz,
sıcak temaslar, güzel bakan gözler, beklentisiz sözler ve içimizi sımsıcak
ısıtacak zamanlar......Birbirine uyumlu olabilicek ne çok insan vardır ama
geç kalmışlardır birbirlerine .
Hayat hiçbirzaman geç kalmayı affetmiyor.Geç kalmak veya ertelemek ,bizim
yaşam koşumuz içinde zamanlama hatalarımızdan oluştuğu için belkide.
Hayat avuçlarımızın içinden akıp giderken, ertelemeden yaşamayı bilmek
gerek zamanı.Ertelediğimiz aslında kendi mutluluklarımız.Atladığımız en
önemli detaysa, kendi mutluluğumuzu sağlayamadığımız sürece,
etrafımızdakileri mutlu etme şansımızın olmadığı.Mutluluk konusunda bencil
olmayı öğrendiğimiz gün, esas doğum günümüz olmalı bence..Başkalarını mutlu
etmekten, kendimize ayıramadığımız zamanlarımızı, ertelediğimiz
hayatlarımızı ve sevgilerimizi yaşamalıyız dolu dizgin.
Ben erteledim, öteledim ruhumu ama pişman oldum.....Kendim için.......
Hiçbir şey bizden ve ruhumuzdan önemli değil.Ölü bir ruhun ne bize, nede
bizi sevenlere bir faydası yok.
haYat bu ! çok kıSa...
Hybrid-Şeklinde
