kararan dünyada,
kendini yemiş bitirmiş bir nehirde.
Korumasını
bilmiyorum yitirdiklerini kuşların
Geride bıraktığım denizi
ya da
çığlığını kızkardeşimin.
Nedir bu toprağın zenginliği?
Gün neden günle
kapanıyor?
Neden karanlık gece çalkalanıyor ağzımda?
Ve ölüm neden?
Nereden geldiğimi sormayacak mısın?
Anlatayım sana;
Kırık
şeyleri
Acılı kapları
Sık sık tozlanan koca sığırları
ve tutulu
kalbimi.
Bunlar ne belleğimizde uyanan sarı güvercinler,
ne de
anılardır kuşaktan kuşağa akan.
Ağlayan yüzlerdir bunlar,
Parmaklardır
gırtlağımızdaki,
ve toprağa düşen yapraklardır.
Yiten günün
karanlığıdır.
Yeşertir kaleleri hüzünlü kanımızdaki.
İşte menekşeler
ve işte kırlangıçlar,
Sevdiğim her şey
Tatlı mesajlar veren günbegün
açıkta zaman
tatlılığı artan.
Kaçamayız biz; Dişlerimizin arasından:
Neden kemiriyor boşa giden zaman
sessizlik kabuğunu?
Ne yanıt
vereceğimi bilmiyorum.
O kadar çok ki ölümüz
Ve o kadar çok ki kızıl
güneş önünde setler
Ve o kadar çok ki çarpık kabuklu başlar
Ve o kadar
çok ki öpücüklerimizi engelleyenler
Ve o kadar çok ki unutmak
istediklerim.
PABLO NERUDA
Unutmak Yok
Normal
