Çaresizliğin en apansız olduğu yerlerdeyim....
Uykusuz gecelerin yorgun sabahlarında seni düşünüyor ve korkularla yine sana doğru koşuyorum.
Hep aynı soru düşüncemde ya sevmezse!
O zaman neler olabileceğini düşünmek korkutuyor beni...
İlk defa yenileceğimi anlıyorum..
Karşımda kendinden emin gözlerin, dudakların, ellerin bunu söylüyor..
Bana seni tanımadan geçen bütün yıllara lanet ediyorum....
Önceleri hiç bilmediğim adını şimdi binlerce defa tekrarlıyorum....
Dudaklarım gün oluyor, mutlu heyecanlarla doluyorum...
Karşımda gözlerim gözlerine takılınca güçsüzlüğüm aklıma geliyor..
O zamanlar öylesine yıkılıyorum ki, bilemezsin!....
İnsan nasıl gökyüzüne baktığı zaman bu sonsuz evren içinde küçük ve çaresiz bir yaratık olduğunu anlarsa,
güzelliğinde bana aynı şeyleri düşündürüyor...
Gün oluyor mavilerde, gün oluyor kırmızılarda, gün oluyor karalarda yaşıyorum seninle...
Dudaklarından çıkan her kelime suya bir taş atmışcasına büyüyor içimde ...
Nereye gitsem kulaklarımda o yarı karanlık çocuksu sesin, sonra kendine hoş kokun, o kokuların en çıldırtıcısı, en kahredicisi.....
ve gözlerin esmer bir akşam üstünün şehrin hüznünü getiren gözlerin.....
Görebildiğim, duyabildiğim herşey bana seni sevmeyi söylüyor.
Uzaklaştıkça yaklaşıyorum sana, işin en kötüsü yaklaştıkça uzaklaşmaktan korkuyorum....
Belki hiçbir zaman seni sevdiğimi söyleyemeyeceğim... Ne sana ne senden başkasına...
Düşün ki, çoğu zaman kendime bile söyleyemiyorum.. Sanki söylediğim anda herşey bitecek ve bu emsalsiz büyü bozuluverecekmiş gibi geliyor...
Bir insanın kendini aldatması ne güçtür bilirsin....
Bu sevmek korkusunun aslında çok sevmek olduğunu biliyorfakat anlatamıyorum...
Galiba asıl korkumuz sevmek değil; onun arkasına gizlendiğimiz sevilmemek korkusu.....
Küçük küçük aldanmalarla kendimizi avutmaya çalışıyor, düştüğümüz çıkmazda bir teselli arıyoruz....
Kimbilir belki karşılıklı bir oyun oynuyoruz seninle, belkide aynı korkular içindeyiz...
Birbirimizden haberimiz yok....
çareSizliğiN en aPanSız olDuğU yerDeyiM
Normal
