Yarınımı bilinmeyene hapsettim…
Kaybettim, bulamıyorum…
Sana gelecek biliyorum..
Kabullenemedi sensizligi..
Aldırma sakın..
Geldigi gibi, geri gönder olur mu?
Gözyaslarımı esir etmiştim ruhuma..
Dün gece, özgür bıraktım..
Düştü her bir damla, durmaksızın…
Son damla da az önce düştü…
Bitirdim gözyaslarımı..
İyi olan herseyi götürmedin mi dünyamdan..
Seninle gelen hersey, seninle gitti…
Bir rüya idi, bitti…
Erken yada geç..
Fark eder mi?
Gidişine bahane aramıyorum ki…!
Korkma, ‘’gel’’ demeyecegim sana…
Çünkü; gelme…
Şimdi alısmanın semahında iken,
Yine, yeni bastan acıya mahkum etme düşlerimi…
Bir onlar, umutlu..
Umuduma el sürme…
Hayalimdeki mutluluga gölge düşürmesin, gecici duyguların…
Bırak onlar sensiz olsun…
Sen, sensiz olan düşünceye bile tahammül edemezsin…
Bende, sensiz bırakıyorum bana ait herseyi…
Sırf yanılıpta, dönme diye…
Duydun mu?
Gelme…!
Yuttum kelimeleri…
Bogazımda dügümlendi tüm sözcükler…
Kapadım gözlerimi..
Görmüyorum kimseyi..
En başta kendimi!
Yok artık, hicbirsey yok….
Gömdüm sessiz vurgunları, caresiz bir yürege…
Öldürüyorum birer birer, senden gelen her ne varsa!!!
Yeniden başlıyorum…
İzin verir misin?
Yalnız bir şartım var!
Seni seviyorum,
ama nasıl?
avuçlarımda camdan bir parça gibi kalbimi sıkıp
parmaklarımı kanatarak
kırasıya,
çıldırasıya...
Seni seviyorum,
ama nasıl?
kilometrelerce derin, kilometrelerce dümdüz,
yüzde yüz, yüzde bin beşyüz
yüzde hudutsuz kere yüz...
<<<bu kez sensiz!..>>>
Normal
