Her sey biter gunler kalır eski bir defter yapragın da kanayan bir gul anılır. Donup bakınca maziye cocuklugun cocuklugun gelir aklına birden, umutsuzca harcamıssın gunlerini sevgisizce yasatmıssın yuregini...
Tomurcuklar filizlenmis sonbaharında ama hasat mevsimine yakın gelmıs gulen gozlerin, bakarken goremedigini aglarken gözlerinden kan geldigini anlayamamıssın guldugunde bogazına takılan kahkahaların bile farkına varamamıssın...
Uzulmussun harabe olmus gencligin artık sevdigin insanlar bile uzmus seni umutla baglanmıssın hayata ama nafile bekledigin guzel haberler artık cok uzak sana. Sadece sen ve dusncelerin ne yazıkkı sende olumu bekleyen bir fani oldugunu anlamıssın.
Korkmussun urkek olmussun yasadıgın mutluluklar yaptigin kotulukler beynini kemiriyor usulca sacların beyazlamıs gozlerin de yasama sevinci kalmamıs kaderin seni bekliyor savasmaya gucun yok ve sonunda yorgun oldugunu anlamıssın...
Son nefesinde bile o nun adını sayıklıyorsun kim bilir neler hissediyorsun kimleri goruyorsun bir seyler soyluyorsun ama anlamıyor yanındakiler...
Kendini zorlama artık sadece Yaradandan af dile o na yakar o seni diger insanlardan cok sevecek anlayacaksın sende omrunun suresini o nun belirledigini...
Son nefesini alıyor gibisin ruhunu cekiyorlar sanki göklere ve bir an icin kapat gozlerini usulca hayal et senden sonrasını bir dusun geride ne kalacak.
Artık yer yuzunde senin mezarından baska bir sey kalmayacak ve sende unutulacaksın sevdigin insanlar tarafından seni unuttuklarını bile unutacaklar.
Uzerinden yagmurlar akacak yıllar gececek sen mezarında cururken guller acıcak mezar tasında ama dedim ya nafiye...
Yaşamla ölüm arasında
Ağaç şeklinde