Bir şarkı geliyor kulağıma,
Dönüp bakılamayacak kadar uzaktan,
Duyulabilecek kadar yakından,
Dikkate değer ne varsa ara verip,
Dinlemeye başlıyorum...
Bir ayrılık şarkısı çalıyor...
Sanki birileri, bu şarkıyı geçmiş ayrılıklarıma,
Terkedip gittiklerime,
Terkedilişlerime çalıyor...
Şarkı çalmaya devam ediyor...
Bir geçmişte yaşıyor,
Birde, geçmişteki acıları yeniden yaşıyorum...
Başım istemsizce öne eğiliyor...
Şarkı, sokağın gürültüsüne rağmen çalmaya devam ediyor...
İlk kez duyuyorum bu şarkıyı,
Ya da ilk kez bu kadar koyuyor bana,
Acemi aşklarımın hatrı...
Şarkı bitiyor...
Oysa benim iç serüvenim daha yeni başlıyor...
Bir şarkı seçiyorum, şöyle en dertlilerinden,
Söylemeye başlıyorum sessiz sessiz,
Söyledikçe geçmişte yaşamaya başlıyorum,
Söyledikçe sesim kesiliyor...
Ben susuyorum, yüreğim başlıyor...
Sessiz şarkımın orkestrası oluyor...
Bir yanıp, bir gürlüyor...
Birileri, inadıma inadıma bir şarkı daha açıyor,
Buram buram hasret getiriyor, ezgiler kulağıma...
Özlenecek ne kadar da çok şey varmış meğer diyorum,
Sonra yeniden susuyorum...
Şarkılar bir biri ardına hücum ediyor üzerime,
Nokta atışı yapıyor her bir kalp yarama...
Silkeleniyorum, iki tokat vurup sağ yanağıma,
Biraz acıyor yanağım, ben ona da pişman oluyorum...
Pişman mı oluyorum?
Evet...
Anlıyorum ki,
Pişmanlıklara bedel ödemekle geçiyor ömür..
Birini söndüreyim derken,
Yeni pişmanlıklara tohum atılıyor,
Bir yarayı sarayım derken,
Ötekinin üzerine basılıyor...
Şarkılara, şarkıyı çalanlara yüklediğim tüm suçları, üzerime alıyorum...
Anlıyorum ki, şarkılar bana koysun diye yazılmıyor,
Oysa ben, şarkılar bana koysun diye yaşıyorum...
Yaşarken gülüp geçtiğim acılara,
Şimdilerde bir de seni ekliyor,
Ayrılığı, hasretini üzerine serpip,
Gülünesi değil, yaşanası acılar türetiyorum kendime...
Anlıyorum ki,
Acılarım sen gidince başlıyor,
Şarkılar sende değil,
Sensizlikte koyuyor...
Ağaç şeklinde