Kelepçeye vuruldu bütün bir hayat
Ne yarınlar,nede beni ben eden sevdalar
Önemi yoktu hayatımın, çünkü yargılanmıyordum
Ben değildim ki yaşayan, nefes alan
Dar ağacına götürülen bir mahküm çaresiz ve mutsuz
Bitiyordu hayatım başlamadan
Son nefesti,son fırtınaydı yarınları olmayan
Bu benim hayatımmıydı,sorulmadan çalınan
Ne ben ne sevdam ne mutluluğum olacaktı yarınlarda
Kızgın bir çölde, kum taneleri gibi savruldum
Bazen öyle bir fırtına oldum ki, ateşimle kavruldum
Haykıramıyordum, coşamıyordum dalgalar gibi
Bu benim iç dünyamdı, anladımki yalnız ve çaresiz
Umut ışıklarının bittiği, sevgilerin tükendiği
Mutluluğun son bulduğu bir dünyadı beniim dünyam
Kahrolurcasına, ezilircesine, gömdüm acıları içime
İlk ve son gemiydi yanaşan, habersiz ve sessiz
Saf ve temiz hiç yaşanmayan
Her yerde her şeyde hayallerim vardı,habersiz ve sensiz
Neydi düşlerim, neydi umutlarım bilinmez
Ama bu benim iç dünyamdı hiç yaşanmayan
Sevgi verdim besledim, umut verdim bekledim
Hep daracık bir pencereden baktım hayata
Korktum, sevgiden mutluluktan, yarınlardan
Doğayı sevdim, çiçekleri sevdim,çocuklarımı sevdim
Beni ben yapan yüreğimi sevdim
Acılarımı sevdim...Ama sormayın bana
Yarınlarımı daha çok sevdim
Yarınlar....
Ağaç şeklinde