Sevdim seni…
Kendime bile itiraf etmekten korkacak kadar sevdim…
Bu yüzdendi senli cümlelerimi en derinime hapsedişim…
Bu yüzdendi uzanan elini görmezden gelişlerim…
Bu yüzdendi “gel” deyişlerini duymamazlık edişlerim…
Sevdim seni…Nedensiz beklentisiz gerekçesiz tanımsız…
Sevdikçe korktum kendimden…
Sevdikçe uzaklaştım senden…
Yeni hayaller yeni düşler kuramayacak kadar yorgunum…
Sevme beni benim bezmişliğim değmesin sıcacık yüreğine…
Sevme beni korkuyorum…
Alışık değilim bana dair yazılar yazılmasına…
Bugüne kadar hep bendim içini döken beyaz sayfalara başkaları adına…
Hep bendim satır satır kanayan…
Şimdi senin satır aralarında kendi adımı hecelemek hiç görmemem gereken mavi bir düşü anımsatmakta…
Bu düşe dalmak istemiyorum…
Çünkü biliyorum her düş karabasana dönüşmeye mahkum…
Biliyorum her düş apansız bir uyanışla son bulmakta…
Bu düşe dalmak istemiyorum bu düşten uyanmak istemediğim için…
Sevme beni korkuyorum…
Bu ruh bu yürek alışık değil yaralarının sarılmaya çalışılmasına…
Ömrümce içimi cam kesikleriyle lime lime edenlere koştum ben…
Benden beni çalıp geri vermeyenlere uzandı ellerim yıllarca…
Hep bekleyendim hiç olmadı bekleyenim…
Şimdi ne olursa olsun bekleyenim olacaksın biliyorum ama inanamıyorum…
Bilip de inanmamanın nasıl olduğunu sorma bana…
Yine ben anlatmasam da beni anlamana sığınıyorum…
Sevme beni korkuyorum…
O kadar uzun zaman beklentisiz
Karşılıksız sevdim ki insanları ve o kadar uzun zaman beklentisiz
Karşılıksız sevilmeyi bekledim ki
Artık yitirdim inancımı…
Artık onlardan biri olmak için kendime rağmen kendimle cebelleşirken çıktın Karşıma…
Sevme beni kendime geri dönmemeliyim…
Sevme beni korkuyorum…
Korkumdan yazmadım sana bunca zaman…
Korkumdan içimdesin… Ben’li cümleler olmasın satırlarında….
Okuyunca içim içime sığmıyor…
Yansımamı sende görmek yüreğimi yakıyor…
Sen yazdıkça çok eskide kalan bir masal belli belirsiz benliğime süzülüyor…
Sevme beni korkuyorum…
Şimdi zamansızlıklarımda boğuluyorum…
Gereksiz meşguliyetler yarattım dünyevi istekler adına…
Kaçışımı kolaylaştırsın diye önemli insan rollerine büründüm ahmakça…
Kendimi kandırıp kendimden kaçıp kaybolmanın yok olmanın hiç olmanın derdindeyim…
Ağaç şeklinde