Aslında hepimiz satranç oynuyoruz etrafımızdaki kişilerle hayat oyununda.Bazen şahmat yapıyoruz bazen de yeniliyoruz.
Düşündük mü acaba oyun oynamayı bildiğimiz halde neden bazen yeniyor bazen de yeniliyoruz?
Yeniliyoruz çünkü bazen yenilmek güzeldir, karşı tarafa yenmenin hazzını hissettiririz.Yeneriz çünkü egolarımızı tatmin ederiz.Ben bu oyunda yenmeyi seviyorum:çünkü başarıya aç bir ruhum var..Taş kaybetmeyi seviyorum :Çünkü her kaybettiğim taşta aslında zafere doğru gidiyorum,bunu biliyorum.Plan yapmak ta güzel:Başarının asla şansa bağlı olmadığını anlıyorum.. Karşımdakinin endişesini,kaybetmemek için çaba harcamasını,hele ki pes etmeyerek beni daha iyi oynamaya zorlamasını…Arada geri hamle yapmak zorunda kaldığımda ise,biliyorum hayatta hiçbir sevinç ebedi değil..Fani dünyada ebedi mutluluk var mı ?Bunu sorguluyorum…Sonra ebedi mutluluk tabi ki var hissediyorum bunu.Sadece inişler diyorum,her inişin bir çıkışı vardır.İndiğim yokuşa karşıdan bakmaktansa ,onun zirvesindeki görüntüyü merak etmeye başlıyorum…
Ama en sevdiğim son beraberlik. Karşı tarafta kazanmak için çabalar sende..Bir yerde durmayı bilip,hayatı tiye alıp,yenmek duygusunu tadamamak bahasına da olsa mücadeleyi kesersin.Karşı tarafın yüzünde ,umursamaz görünmeye çalışsa da o yenilginin izlerini görmeyi kesersin.Evet belki yenen yok ama iki tarafta bilincinde bir şeylerin..
İyi olan zaten belli oyundaki tavrından,yenecek olan,bırakıp kabullenen,iyi oynamadığı halde bide üstüne(hadi gel saldır diye)kışkırtmayan,centilmen olan,kendini parçalamayan da!!..Evet beraberliği,ortak oyunu yenmeye ve haklı olmaya tercih etmemek…
Bizi yenilgiye ne götürür,yanlış alınan duygusal kararlar değil mi?İşte beraberliği seçmenin bir artısı da bu,benim de başıma geldiğinde arkadaşım en azından bu oyunu oynarken beni incitmez belki örnek alır beni…Belki gözlerime o yenilginin hüznünü koymaz..Ama korktuğumdan yenilgiden sadece seviyesizce yenilgiler yaşamama umudumdanJ
Aslında iki tarafta biliyordur bunun bir oyun olduğunu,hayalimdeki yaşam satrancında…Bilmeyenle oynarsanız mutlaka yenmenin hazzını yaşarsınız,yenilginin hüznünü ya da kızgınlığını da…Ama asla oyunun oyun olduğunu bilip te oynayan,yenmekten ve yenilmekten mutlu olabilecek bir arkadaş kadar zevk veremez değil mi?
İşte hayat anında karşımıza çıkan etrafımızdaki binlerce kişi var.Marifet olan oyunu bilmeyene küsmek değil,öğretmek. Marifet olan oynanan oyunu bilmeyene kızmak değil,kibarca sen benim kulvarımda değilsin diyebilmek. Marifet ,oyunun zevkinden kopmamak. Ve marifet,yaşamda yenildikçe inatlaşmak, OYUNU YENMEK İÇİN DEĞİL BERABERLİKLER İÇİN VAR OLMAK
<<<yaşamımızın satranç oyunu>>>
Ağaç şeklinde