Bazen hayatta çok ince bir çizgi üzerinde durmak zorunda oldugumzu anlıyorum..ya çizgiden ötesine gidersek!her an sonszuluğun nefesi üstümüzde..yada o çizginin gerisine düşersek,hayatın bizi yutmasına izin werırsek..bir gün öylesine mutluyken bir gün dünyanın en mutsuzu olmaktan sıkıldım..mutluyken ya yine üzülürsem demektende..hayatın bır mucadeleden ıbaret oldugunu bu yasta anladım ben..her ne kadar basıt gorunsede yasadıklarım yada basıtse bıle aslında bana bunları yasamak zor gelıyor..arasıra da olsa hayatın benı ezmesı ,banada kazık atması benı cok uzuyor..kimilerının en guzel sey dedıklerı aşkın benıde bulmasına üzülüyorum..çünkü benım askım yok eskı askım war..bazen bu duygunun benı tamamen ele gecırmesınden yoruldum cunku bazen kendımı mucadele edemıyecek kadar gucsuz hissediyorum we hayat o anda bana bır gol daha atıyor we ben yınelerle dolu bır mutsuzluk daha yasıyorum..keske hayat hep guzellıklerle dolu olsa..keske hayat sewgımı hakedenlerle yada sewgısını hakettıklerımle dolu olsaydı!!
<<<eski aşkın hissettirdikleri...>>>
Ağaç şeklinde