Elfida

[Elfida]

OLRİC

(Koca Bir Ömrü Harcamak Dedikleri Gerçeğin Altını

Seninle Çizdim BEN)

Güçlü olmak artık beni yoruyor olric

herkese karşı dimdik olmak...

arkasında durmak attığım her adımın yoruyor...

Ki buralarda bilmem hangi uykunun hangi köşesinde…

beklemedeyim hiç gelmeyecek olanı

uyan olric ... doğrul... ..........seni bekliyor.....

düş değil gerçek

..............seni bekliyor...

yanımdaymışsın yalanına kendimi kandırırken

derdin tam orta yerine düştüğümün farkında değildim elbet

kimseye arka bahçelerimden geçen katarların ağırlığını duyurmadım

duymayın da artık beni...

bir yerlerde hep yanlış yapmanın telaşlı kıpırtısını yaşıyorken...

o yanlışın artık sonsuza dek düzeltilemeyeceğini bilmenin

kıstırılmışlığı ile

pusuyorum bazen....

uzun süre gecelere küsüyorum...

uzun süre kendime küsüyorum...

uzun süre kaleme...kağıda küsüyorum...hayata küsüyorum

denizin en sığ yerinden başladık yol almaya olric

şimdi kara görünmüyor gerimizde…

bugün mektuplarımı postalamak için çıktım sokağa olric

en iyi kendime yazarım ben...

`kış´ dedim, `henüz gitmek için hazırlık yapmıyor´...

hala (d)üşüyorum...(mart)

sen acıyı biriktirmeyi seversin olric…

sen biriktirmeyi seversin....hadi devam et şimdi …kuru yaprakları...

deniz taşlarını… gözyaşını… sorulamamış soruları …

senden kalan sesleri… yaşanamamış paylaşılmışlıkları…

birlikte harcamak üzere kalbinde biriktirilmiş zamanları ve hüznü…

ve özlemi biriktirmeye…

siyah dedim en güzel taşıdığım renk...

ve herkesin üzerinden akan renk...

şimdi bunca karanlığın üstüne oturup bir mektup yazmalı ilkbahara

ve yaz´a

`hadi renklerini topla da gel´ demeli...

Sen de sıcağı pek sevmezsin olric…

güz´ü severdin sende…son baharı severdin

bu yüzden mi hep sonbaharlarda sevdik biz…

sonbahar gibi hep kaynayan bir neşeyle savrulurdun hayatın içinde

yaprak yaprak… yön seçmeden…

Ben yüzüme kondurduğum hüzünle boyardım her şeyi…

Kahraman Tazeoğlu