Tümüyle karanlık sadece yüzlerin seçilebildiği geri kalan her tür öğenin görülmediği, seçilemediği bir ortam. Böyle bir anda, karşıma ben çıkıyorum. İlk bakışta kendimle aramda hiçbir fark yok diye düşünüyorum. Ben asıl bana soruyor neden burada olduğumu, neyi aradığımı. O an yaşamım gözümün önünden geçiyor; yitirdiklerim, elde ettiklerim, geri getirmeye çalıştıklarıma bakıyorum. Beni durduruyor ikinci ben. "Burada pişmanlıklar yok. Gerisi yok, geçmişin yok." diyor. O an beni bana izletiyor. En sakli tuttuğum ilkel yanlarımı, değiştirmeye dönüştürmeye çalıştığım beni gösteriyor. Bir an duruyor ve bana oynadığım beni gösteriyor. Koşullandırılmışlıkların içinde sürekli başkalaşmaya çalışan ya da sıradanlaşmaya çalışan beni. Her ikisini birden gösteriyor bana. "Bunlar sensin, senin cehennemin. Kendi ikileminde sürekli denetlemeye çalıştığın şizofrenin." Ara ara yaşamımdan kesitler çıkartıyor bana. Özlemle baktığım, içimi kıpırdatan yaşanmışlıklarımı gösteriyor. Onları yeniden yitirişimi izletiyor. "Unutma bu cehennem" diyor.
"Bir yerde durmalı, bir yerde bitmeli." Duraksıyor ikinci ben. Gülümsüyor. Gülümseyişinde bir tuzak var. "Var bir çıkışı. Kendi cehenneminden cennetine çıkış." diyor, kulağıma fısıldıyor yanıtı. Gözlerim açılıyor. Büyüyor, sanki yerlerinden çıkacak gibi oluyor. Sonra ekliyor yüksek sesle. "Bunu elde etmen için geriye bakmak yok" diyor. Ve çıkış yolunu gösteriyor. Zihnimde kurtuluş yolum. Çıkmaya başlıyorum. Tam bu ana geri gelmek üzere iken en derinlerden bir anım sımsıcak sarılıyor bana. Yıllar önce yitirdiğim kardeşime son bir kez bakmak istiyorum. Dönüp bakıyorum. O sıcak gülümseyişine. O yüz değişiyor ben oluyor, "Yeniden cehennemindesin."diyor. Bende dönüyorum şimdiye.....
ßen Kendime ßakarken...
Normal
