göLge,genÇ kadýn ve paRçaLanan ruhLar

Soðuk odanýn karanlýðýnda titreþen bir gölge...
Donuk, buðulu gözleriyle onu izleyen bir kadýn, ruhu sarsýntýlarla çalkalanan...
Zaman ilerlemiyor, karanlýðýn içine hapsolmuþ...
Ve rüzgar uðulduyor, geçmiþin izlerini taþýyor onlara...”

Neden yeniliyoruz?
Ýnsanlar, en mutlu olduklarý, hayatý en çok sevdikleri, tüm engelleri aþtýklarý, etraflarýna örülen tüm duvarlarý yýktýklarý, en ateþli günahlarý tatmaya baþladýklarý zamanlarda alýrlar genellikle en yýkýcý olan, ruhlarýný parçalayan darbeyi...
Ne olduðunu anlamamýza izin vermez hayat, zaman tanýmaz bize... Ýçimizde yankýlanan çýðlýklara kimse kulak asmaz, kimse umursamaz bizi, anýsýzýn yýkýldýðýmýz o anlarda. Kendimizle baþ baþa kalýrýz...
Peki ya...
Kaçýmýz, yalnýzlýðýn pençelerindeyken, yarýnýn daha mutlu olabileceðini hayal ediyoruz? Kaçýmýz, üstümüze gelen taþ duvarlara baþ kaldýrarak “daha iyi olacak...” diye karþýlýk veriyoruz? Kaçýmýz mücadele ediyoruz?
Ve kaçýmýz yeniliyoruz?

“Ayýn loþ ýþýðý süzülüyor pencereden...
Kadýn gözyaþlarýyla baþ baþa... umutsuz, hiç olmadýðý kadar yalnýz...
Ýçerde ölüm sessizliði var, kendi soluklarýný bile duyamýyorlar...
Ve korku... Ýkisi de korkuyorlar...
Ayrýlýðýn cehennemindeler, alevler yükselmeye baþlýyor...
Ve ruhlarýnýn çatlamaya baþladýðýný hissediyorlar...”

Ýntiharýn kýyýsýna gelmiþ yaþamlara sarýlýyoruz, son bir kez daha mutluluðu hissedebilmek, son bir kez daha aþký tadabilmek için. Uçurumun kenarýna gelmiþken haykýrýyoruz, önümüzde uzanan sonsuz boþluða;
“Yeniden...”
yüzümüzü yalayan alaycý rüzgarlara aldýrýþ etmeden...

Yalnýzlýðý; uzuvlarýma kadar hissettiðim, umutlarýmý çaresizce tükettiðim, gözlerimi karanlýða diktiðim ve ruhumun yýkýmýný beklediðim gecelere inat haykýrýyorum. Sesimi herkes duyuyor, herkesin söylediði þeyi tekrarlýyorum...
“Yeniden...” Ne olursa olsun yeniden...


“Korku çemberi daralýyor...karanlýktaki gölge titreþiyor...
Cehennem, ani çýkan bir fýrtýnanýn, kum tanelerini havaya savurduðu gibi, kalkýyor ayaklarýnýn altýndan...
Yükseliyor...
Ateþ suratlarýna çarpýyor, sýcaklýðýný hissetmiyorlar...
Son bir titremenin ardýndan gölge silikleþiyor... Ve kayboluyor...
Kadýnýn ruhu ayrýlýk cehenneminin ateþine dayanamýyor, çatlýyor...
Ve parçalanýyor...”

Umudun bittiði anlarda, son bir çýðlýk yankýlanýr içimizde... Yüreðimizde hissedebileceðimiz, duyamayacaðýmýz ama, hiçbir zaman unutmayacaðýmýz kadar keskin bir çýðlýk... Býçak gibi saplanýr sancýlar yüreðimize, aðlamak bile kafi deðildir o saatten sonra, kendimizle baþ baþa kalmýþýzdýr. Gözyaþlarý damlar yüreðimize... Her birinin ateþi izler býrakýr içimizde, telafisi olmayan...
Ruhumuz parçalanmýþtýr artýk...
Gökteki yýldýzlar silikleþir, dalga seslerini iþitemeyiz, rüzgar fýsýldamaz kulaklarýmýza, güneþ parlaklýðýný yitirir, umutlar yitip gider... hayatý dünkü haliyle göremeyiz artýk, gece çökmüþtür ruhumuza... Ýçimizdeki çýðlýklarla baþ baþa kalmýþýzdýr, sadece onlar ortak olur yalnýzlýðýmýza...

Yalnýzlýðýmýza, dertleri ortak ederiz...
Gölgelerin arasýna saklanýrýz...
Ruhumuz parçalanmýþtýr artýk...
Gece karanlýðýnda, yapayalnýz kalmýþýzdýr...

Ölüm; fýsýldar kulaðýmýza, bir tutku haline dönüþür... Arzuladýðýmýz tek þey “O” dur...
Yaþamak için bir neden yoktur artýk, içimizdeki inancý kaybetmiþizdir...

Neden, “Yeniden...” diyemeyiz o anda?
Neden, baþýmýzý çevirerek, geriye bakmak için son bir þans daha vermeyiz kendimize?
Neden, yaþamdan kaçarýz? Neden, pes ederiz?
Neden, ölüm yaþamdan daha çekici gelir bize?
Neden, yýkýlan ruhumuzun heykelini, “yeniden” inþa etmek yerine, daha çok parçalamayý seçeriz?

Ben, her yenilginin ardýndan ruhumu yeniden onarýyorum. Sýrf, ayný zevkleri yeniden duyumsayabilmek ve zamaný geldiðinde ruhumu parçalayan dayanýlmaz darbeyi yediðim anda hissettiðim, o vazgeçilmez acýyý tekrar tadabilmek için yapýyorum bunu...
Ruhumu onarýyorum, çünkü acý çekmeyi seviyorum...
Her yýkýlýþýn ardýndan biraz daha güçleniyorum...

“Yeniden...” demek bu kadar kolayken, neden insanlar ruhlarýný bu kadar çabuk satarlar þeytana? Neden kandýrýrlar kendilerini, neden pes ederler? Korktuklarý için mi, yoksa yaþadýklarý acýyý taþýyamadýklarý için mi yapýyorlar bunu?
Ben pes etmiyorum... Etmeyeceðim...
Sýrf acý çekmek için, sýrf aðlamak için ve sýrf yeniden ruhumu inþa edebilmek için yapýyorum bunu... Anlamsýz gelebilir, ama yapýyorum. Çünkü; ben güçsüz deðilim...

“Umut yoktur artýk kadýn için...
Cehennemin sýcak rüzgarlarýnda savrulmaktadýr ruhunun parçalarý...
Gözlerinden akan yaþlar bile dindirmez acýlarýný, hýçkýrarak aðlamaktadýr...
“Yeniden” demek için dönmez arkasýna...bakmaz geriye...
Etrafý karanlýktýr, bedenini yakan ateþ bile aydýnlatamaz odasýný...
Artýk oyun bitmiþtir...
Hayat, boþ bir içki þiþesinden fazlasý deðildir onun için...”

alýntýdýr..