Aslında biz gidenlerin arkasında yaşıyoruz.
Sahte bir dünyanın nefesini alıyoruz inanmadığımız ciğerlerimizle.
Yarına bakıp sıradan hayallere dalıyoruz.
Oysa ki yaşam defterini açıp sıradan alıyor öğrencilerini içeri.
Biz ise sıranın kime geleceğini düşünmek yerine
aramızda sessiz bir korkuyla konuşuyoruz.
Kaç kişi yaşamdan göçtü?
Ya da kaç kişi yeni bir hayatı bıraktı arkasında?
Kaç kişi ıslak yüzlerine baktı soğuk aynasında?
Ya da kimler yürüdü arkasından cansız bedenlerin çaresiz yolculuğunda?
Hayat bizi tekrara götüren bir oyun gibi.
Her gün farklı bir saat ya da farklı bir tarih gibi
ama yaşananlar ve hayaller hep aynı.
Ne acılarımız ne de sevinçlerimiz farklı her saat başında.
Tek düşündüğümüz bir şeye başlayıp sonundaki sahteliği satın almak.
Kim döndü geriye?
Kim söyleyebildi yapamadıklarını ya da içindeki nankör isyanları?
Kim yüzsüz ve bencil olduğunu kabul etti?
Ya da kim hayata isyan etti ikinci defa?
Kim cesaret edebildi korkusuzca düşünmeye?
Kimler ağlamadan, bağırmadan acısını gömdü içine?
Kimler soyabildi katı fikirlerini soğuk rüzgarlara?
Hangileri terledi emeğin ta ortasında?
Şimdi beklenen her anın bekçisi olan insan kimin gideceğini nereden bilecek?
Nasıl anlayacak bugünün son gün, bu nefesin son nefes olduğunu?
Bir gün gibi yüz yıl da geçer. Bin yıl gibi bir an da geçmez bazen.
Ama hatırladığın her yüz mutlaka bir gün kaybolacak.
Unutma ki, yarın bugünden daha fazlasını anlamadıkça
aldığın nefesin bir anlamı yoktur.
ßütün güsellikler seninle olsun.....
Normal
