Ümit Yaşar Oguzcan ŞiirLeri...

[helin]

AŞK MIYDI O?



Aşk mıydı o, aşkımsı bir şey miydi

Neydi çekip kendine, beni bağlayan

Kanatan dudağımı, tenimi dağlayan

Elleri ta içimde o dev miydi

Etime bir alev değmişçesine

Nasıl da yakardı öptüğü zaman

Bir su gibi akıp gitti avuçlarımdan

Yorgunum şimdi bin yıl sevmişçesine

Hani o yalnız benim olan gül, kırmızı

Gözlerimin önünde açılan sonsuz bahçe

Hani, o var olmalarımız öpüştükçe

O delice sürdürmeler yaşantımızı

Hiç doymamak oysa, tene, kokuya, aşka

Sarıldıkça güçlenmek, bütünlenmek

Kudurmuş arzularla zamanı yenmek

Ve en kuytularda buluşmak korka korka

Kimi gün utanmak otlardan, çimenlerden

Kimi gece mıhlamak gölgemizi duvara

Varmak için o sevgiyle açılmış kollara

Apansız düşmek yükseklerde bir yerden

Oydu işte alıştığım, özlediğim şimdi de

Sevgice bir tutku, aşkımsı bir yakınlık

Avunmak... Kırık dökük anılarla artık

Kimbilir? o geceler yaşanmadı belki de

[helin]

BİLDİĞİM BİR ŞARKI VAR



Merhametsiz karanlık içindeyim

Ne zaman güneş doğacak bilmiyorum

Mavi denizlere mor dağlara karşı

Bildiğim bir şarkı var onu söylüyorum

Bildiğim bir şarkı var onu söylüyorum

Bütün şarkılar gibi kederli

Sokaklar, caddeler, evler bomboş

Yokluğun sırtıma saplandı bir bıçak gibi

Yokluğun sırtıma saplandı bir bıçak gibi

Akıtır taşa, toprağa kanımı

Dünya seninle aydınlık ve güzeldi

Şimdi bin güneş doğsa götürmez karanlığımı

Şimdi bin güneş doğsa götürmez karanlığımı

Yanmaz elinin değmediği ışıklar

Gel, o şarkıyı beraber söyleyelim

Tut ellerimden beni aydınlığı çıkar

Tut ellerimden beni aydınlığa çıkar

Yumdum gözlerimi seni düşünüyorum

Mavi denizlere, mor dağlara karşı

Bildiğim bir şarkı var onu söylüyorum

[helin]

BİR GÜN KAPINA GELSEM



Bir karanlık geliyor yokluğunun ardından

Ne zaman güneş batsa bu son gecem diyorum

Vazgeç yalan dünyanın köhne saltanatından

Yetişir bunca keder, bunca elem diyorum

Her şey sağır içimde ne şiir ne musiki

Dünyadan bezginliğim dünyalar kadar eski

Öylesine çözülmüş, öyle dağılmışım ki

Be ne bitmez ayrılık bu ne özlem diyorum

Beni çağırdığını bir defa duyabilsem

Avuçlarımda ateş, yorgun gözlerimde nem

Aşarak denizleri bir gün kapına gelsem

Başımı duvarlara vurup ölsem diyorum

[helin]

DİYEBİLSEYDİM



Anladım diyemem ki! Suçluyum

Belki ben anlatamadım sana kendimi

Tutuştum, yandım da yokluğunda her gece

Yine gözyaşlarımla söndürdüm kalbimi

Her gün her dakika seni özlerdim

Bitmezdi kederim senin yanında bile

Susardım, gözlerime baktığın zaman

Mermer bir heykelin çaresizliğiyle

Oysa neler düşünürdüm sen yokken

Sana kavuşunca neler söylemek isterdim

Dakikalar bir ışık hızıyla geçerdi

Ayrılık başlayınca ben biterdim

En kötüsü beni koyup gitmendi

O öyle bir yalnızlıktı anlatılmaz

Hep yarım kalmış heyecanlar hazlar içinde

Biterdi bir kış, geçerdi bir yaz

Ve nice yıllar kovalardı birbirini

Gözlerimde gitgide büyürdü mesafeler

Bütün teselliler uzaklarda kalırdı

Bütün çiçekleriyle solardı bahçeler

Ne olurdu saadetlerin en büyüğü

İşte ellerimde al, diyebilseydim

Anlardın, ve hiç gitmezdin, değil mi

Bir gün duyduğum gibi kal diyebilseydim.

[helin]

GÖZLERİM GÖZLERİNDE



Hep böyle çocuksu mu bakar senin gözlerin?

Hep böyle içinde uzak bir ışık mı yanar?

Bakışlarında beni dinlendiren bir şey var;

Kıyısındaymış gibi en sakin denizlerin...

Bir yelkenliyim şimdi ben senin limanında

Fırtınalardan geldim sende dinleniyorum.

Bu huzur, bu sessizlik hiç bitmesin diyorum;

En eşsiz dakikalar sürsün senin yanında...



Hiç yumma gözlerini, ışığın eksilmesin,

Gündüzüm aydınlığım, ipek böceğim benim!

Güz bahçemde açılmış o son çiçeğim benim!



Yorgun kalbim seninle elem nedir bilmesin;

Ayırma gözlerimden çocuksu gözlerini,

O sakin o yalansız, o kuytu gözlerini.

[helin]

HER SABAH SENİNLE BAŞLAR



Önce gözlerin girer odamdan içeri

Sonra ellerin, saçların dudakların

Bir bir hatırlarım

Her sabah senin olan ne varsa

Yüzüm aydınlanır

Şarkılar söylemek gelir içimden

Yakında bir kuş öter

Uzaklarda bir tren sesi

Sonra kornalar, çocuk ağlamaları

Vapur düdükleri

Sesler bir uğultu halinde yükselir büyük şehirlerden

Ve alışılmış bir yaşamaktır çöker omuzlarıma

Sarar benliğimi birden

Büyük, devamlı dalgalar halinde duygularım

Her sabah seninle başlar

Ve ben her sabah

Ta içimde bir ağrı gibi yokluğunu duyarım



Her sabah

Rezil insanlar bekler her köşebaşında beni

Yüzleri, yürekleri kadar kirlidir

Biri gider, biri gelir

Biri gider, biri gelir

Yakamda duygusuz iğrenç elleri

Ve soğuk gözbebekleri gözlerimde

O alışılmış yaşamak ki her sabah

İğreti bir elbise gibi durur üzerimde

Bir isyandır sarar içimi

Her şeyi üzerimden çıkarıp atasım gelir

Fakat insanlar, insanlar bırakmaz beni

Biri gider, biri gelir



Hep aynı ses, aynı şarkı

Aynı sağır gökyüzü

Dilsiz bir deniz

Kör bir düzen

Hep aynı kör döğüşü

Yalancı yüzler, aptalca bakışlar

O iki yüzlü selamlar

Hep aynı tempoda geçen manasız bir gün

Hep o değişmeyen puslu ikindi üstleri

Ve hep aynı yorgun, zoraki akşamlar

Ya o geceler satılmış, utanç dolu

Büyük avizelerin aydınlattığı sefil yüzlerimiz

Renkli kumaşlar, altın kol düğmeleri

Kristal kadehlerde kral içkiler

O hesaplı dostluklar

Satın alınmış sevgiler



Ben alışılmış şeyleri sevmem, bilirsin

Yaşamaksa dilediğim gibi yaşamalıyım

Sevmekse gönlümce sevmeliyim

Kendi ellerimle yazmalıyım alın yazımı

Ölmekse istediğim anda ölmeliyim

ve yaşıyorsam

Her şey bambaşka olmalı seninle

Alışılmış şeylerden öte

Yalanlardan, düzenlerden uzak

Yeter, yeter artık

Dönmesin o eski plak

Her şey gölümüzce olsun

Bulsun

Dilediği zaman ellerim ellerini

Paylaşalım seninle bütün geceleri

Sabahları, akşam üzerlerini

Görülmemişi görelim, tadılmamışı tadalım

Şarkılar söyleyelim kimsenin bilmediği

Yüzüm her zaman aydınlık olsun aydınlığında

Her zaman sevgiyle gülsün gözlerimin içi

Yeter artık, yeter

Kırılsın o çemberler

Sarsın her yanımızı bir yaşama sevinci

Ayrılıklar, kederler, gözyaşları bitsin

Bütün bir ömür boyunca

Seninle başlayan sabahlarım

Seninle sürüp gitsin.

[helin]

SENİ ARIYORUM



Şimdi bir an dönerek gerilere, hani

Bir zamanlar beni ölesiye yaşatan

Ellerimi bırakıp sevecen ellerini

Çevremi sımsıcak bir sevgiyle kuşatan

Seni arıyorum



Bir deniz hıçkırıyor ta içimde, dinle

Giderek yalçın kayalar, kumlar eriyor

Şimdi başbaşayım bir kıyıda kendimle

Ve bende var ettiğin o ben can veriyor

Seni arıyorum



Gülerdin bir zamanlar güneş batmazdı

Baştanbaşa bir gül bahçesiydi ortalık

Renkler ya mavi, ya penbe, ya beyazdı

Oysa şimdi ne yana baksam karanlık

Seni arıyorum



Varsın ama yoksun. yanımdasın, değilsin

Gözlerim boşuna deliyor geceleri

Tek seni bir kez daha görebilmek için

Daldırıp ellerimi benden içeri

Seni arıyorum



Ellerim içimde bir kan gölüne batıyor

Bağırıyorum kimseler duymuyor sesimi

Dişlerim hırsla dudaklarımı kanatıyor

Ve senden uzakta verirken son nefesimi

Seni arıyorum



Bu son aldanışım, son yıkılışım olacak

Gelsen de boş artık gelmesen de, ben yokum

Yine de son bir ümit kırıntısıyla, bak

O herşeyi yitirdiğim anda bulduğum

[helin]

YA SENSİZLİK ÖLMEKSE



Bir zamanlar sen vardın ya ben böyle yok değildim

Düşünürdüm neyi mi? Hep seni odalarda

Kimdi bana benziyen baktığım aynalarda

Senden başkası mıydı o sessiz beklediğim

Bir zamanlar sen vardın ya ben böyle değildim

Kim bilir ağlamayı ölüp kendi kabrinde

Sensizliği bu türlü benim kadar kim bilir

Akşam karanlığında herkes gider o gelir

En sevdiğim çiçekler çürümüş ellerinde

Kim bilir ağlamayı ölüp kendi kabrinde

Ya sensizlik ölmekse her gün bir başka türlü

Ya bir şey olmamaksa sen olmak o yerlerde

Yaşamak nerde hani yaşamak gücü nerde

Bilinmez sensiz kalan yaşıyor mu ölü mü

Ya sensizlik ölmekse her gün bir başka türlü.

[egit]

teşekürler

[RoN@hi]

Bazı duygular vardır anlatılamaz, anlaşılır sadece.
Sevenin sevdiğini bilmesi kadar, sevilen de anlar sevildiğini.
Sevgi her zaman belirli kelimelerle söylenmez.
Çoğu defa bir bakış yeter de artar bile...
Yeryüzünde hiçbir kuvvet insanoğlunu
sevme hakkından alıkoyamaz.

Sevmek çoğu zaman var olmaktır.
Sonunda bizi yok olmaya götürse bile.
Ben şimdi varım ve seni sevmek hakkımı kullanıyorum.
Sen bile buna karşı koyamazsın.
Sana gelinceye kadar sonu gelmez bir arayıştı sevgilerim.
Bir zaman başkalarında aradım seni,
başka yüzlerde, başka ellerde aradım.
Aldandım, fakat birgün seni bulmak ümidini kaybetmedim.

Nasıl olsa gelecektin birgün.
Ve işte geldin de!
Bana tatmadığım hüzünleri tattırmaya,
bilmediğim kederleri öğretmeye geldin.
Acıdan yana ne kalmışsa yaşamadığım
hepsini bir bir sen yaşatacaksın bana.
Birgün yaşamanın gereksizliğini de senden öğreneceğim.

Bu selin akışını hiçbirşey duduramaz artık.
Ummadığım ve ummadığın bir anda çıktın karşıma.
Coşkun ırmaklar gibi, amansız seller gibi geldin,
mutlaka yıkarak ve benden birçok şeyleri
beraberinde sürükleyerek gideceksin.
İşte o zaman yoklukların
en dayanılmazı ile karşı karşıya kalacağım.

Ergeç gideceksin; beni anlayamadan,
beni sevemeden gideceksin.
Yalnız bir iç kırıklığı kalacak senden,
tesellisiz bir hüzün kalacak.
Yıllardır aradığım sendin
ama sen gittikten sonra başkasını aramayacağım.
Gelmeyecek bile olsan, ömrümün sonuna kadar arardım seni
Ama geldin bir kere; ister bilerek gelmiş ol, ister bilmeden...

Geldin ya!
Şimdi herşey güzel seninle.
Yürümenin, konuşmanın,
nefes almanın bir başka anlamı var artık.
Sen varsın ya, herşey bambaşka gözlerimde...

Ümit Yaşar OĞUZCAN